Bir Ölünün Defteri, yaklaşık iki gün gibi kısa bir sürede bitirdiğim, kısa ama duygu yüklü bir kitap. Özellikle Vecdi'nin son sayfalara doğru yaşadığı hisleri, yalnızlığı bana da tamamen geçti. Adeta onun yalnız kalmak isteyişi, yaşadığı derin duygulardan dolayı evden dışarı adım atmak istemeyişini ben de aynı üzüntü ile okudum.
Vecdi sadece sevdiği kızı değil, en yakın dostu Hüsam'ı da kaybediyor. Hatta kitabın bir yerinde, 'Bu sukuta (sessizliğe) o yalnızlığa bir hayat vermek için sen kifayet ederdin (yeterdin).' minvalinde bir cümle geçiyor. Dolayısıyla Vecdi'nin üzüntüsü bir değil iki.
Kitapta en beğendiğim şey, o zamanki insanların Türkçe'yi ne güzel kullandıklarına şahit olmak. Birbirlerine kurdukları cümleler hem çok naif hem de oldukça uzun. Günümüzde en yakın arkadaşlar arasında dahi epey kısa ve kaba cümleler sarfedildiği düşünülünce...
Sonuç olarak, iyi ki okumuşum dediğim kitaplardan biri oldu benim için.
