“O iyi insanlar o güzel atlara bindiler, çekip gittiler” diye başlar kitap ve yine aynı cümle ile sonlanır.
İyi insanlar toplumsal, ekonomik ve politik değişime ayak uyduramamıştır. Değişemeyen ise ölür gider…
Yerine yepyeni bir devir başlar. Sırtını devlete dayamış ağaların devri. Görgüsüz, gelenekten, töreden habersiz, kilimi, çiçeği, türküyü sevmeyen, doğayı, toprağı ve güçsüzü öldüren ağalar takımı. Kendinin olmayan hiçbir şeyi sevmez ve iyiliğini istemezler.
Artık beyler yerini ağalara bırakmıştır çünkü kapitalizmle birlikte bölgede ekonomik üstünlüklerini kaybederler. Türkmen gelenekleri de bu atmosferde hızla tükenir ya da yozlaşır. Beyler, çağdışı bir kan davasının peşinde ömürlerini tüketirken, ağalar her türlü yola başvurarak toprak ve güç sahibi olurlar. Arada ezilenler ise güçsüzler, kimsesizler, topraksızlar yani köylülerdir. Hukukun işlemediği yerde adalet arayanlardır. Ama yine de bir umut aşılar güçsüzlere Yaşar Kemal, yoksul ve topraksız Tellal ve Mestan’ın yeni yetme ağaları öldürmesi de bu nedenledir. O dürüst ve kendi işine bakan Demirci Mustafa’ya olmuştur olan. Her iyi insan gibi sırtından vurulmuştur.
