Diken Ucu
Behçet ÇelikEn Eski Diken Ucu Gönderileri
En Eski Diken Ucu kitaplarını, en eski Diken Ucu sözleri ve alıntılarını, en eski Diken Ucu yazarlarını, en eski Diken Ucu yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Denize bakmak her zaman iyi gelmiyor, sorular başlıyor itişmeye.
Sayfa 17 - Can Yayınları
olmayanın felaketi.
Hiçbir zaman ne yapacağımı bilemeyeceğim, hep böyle çırpınacağım, bir o yana bir bu yana, hep aynı telaş... Şu anda da ileride duyacağım telaşların telaşıyla çırpınıyorum kımıldamaksızın.
Sayfa 18 - Can Yayınları
Yalnızlıkla baş edilir, nedir işte, zaman geçer insan değişir, ama bu başka, zamanın geçeceğinden emin değilim.
Sayfa 18 - Can Yayınları
Mutlu insanlar tutup da her şeyin her an kötüye gittiğini büyük bir zevkle anlatan insanları böyle bir tutkuyla dinler mi hiç?
Sayfa 26 - Can Yayınları
İnsanın anılarının değişmemesi ne sıkıcı. Aynı şeyleri anımsamak dert değil de, aynı anıların her seferinde aynı duyguları getirip insanın boğazına dayaması yok mu?
Sayfa 26 - Can Yayınları
bir "nasılsın?" demek, fakat ardındaki bin iç sesi işitememek.
Kimin umurunda? Kimin ne derdi var senin yaptıklarınla, söylediklerinle? Kaçamak yanıtlarının üzerine gidip seninle hınzırlığına didişecek biri mi var?
Sayfa 29 - Can Yayınları
İnsan, yalan söyleyemeyeceği bir iki kişi kalsın istiyor hayatında, -öyle mi sahiden?- öyle olmasa da, en azından susmayı yeğleyeceği.
Sayfa 30 - Can Yayınları
Geometrik oranla artıyor ahmaklık, üstelik çokbilmişlik ve kibir kaplı - paket halinde.
Sayfa 34 - Can Yayınları
İnsan yirmi yıl bir başkasını diken ucu gibi taşır mı içinde?
Sayfa 52 - Can Yayınları
Meydan okumuyor ama meydan okuma cesareti yayıyordu.
Sayfa 118 - Can Yayınları
Bir şey yazdığımda herkes bundan kafasına göre bir şey anlayacaksa, daha güzel cümleler bulmaya çalışmanın, aklımdan geçenleri en uygun biçimde ifade edebilmek için kendimi yormamın ne anlamı vardı?
Sayfa 119 - Can Yayınları
Saçlarımın uçuşması, bağrıma çarpan esinti iyi gelir sanmıştım, tam tersi oldu. Hiçbir zaman ne yapacağımı bilemeyeceğim, hep böyle çırpınacağım, bir o yana bir bu yana, hep aynı telaş... Şu anda da ileride duyacağım telaşların telaşıyla çırpınyorum kımıldamaksızın.
Kimsesiz kalmışım gibi. O çok sevdiğim yalnızlığım, tek başınalığım - her neyse işte- içimi ürpertiyor. Karnımdan göğüs boşluğuma, oradan genzime bir şey sızıyor. İçimin buzu eriyor diyeceğim, değil, erimeden yayılıyor, yayıldıkça taşlaşıyor. Yalnızlıkla baş edilir, nedir işte, zaman geçer insan değişir, ama bu başka, zamanın geçeceğinden emin değilim. Yok, yalnızlık değil bu. Evden çıkarken aklımın ucunu kemiren şey kendine yer yapıp yerleşiyor. Bu kuntluk onun işi. Koyu gölgesi düşüyor her şeye - denize bile- zamanı durduran da o; bu ıssızlık onun gölgesi.
Ne kadar renkli, hengame içinde de olsa ortalık, aklımda aynı gri sorular...