Diken Ucu
Behçet ÇelikEn Eski Diken Ucu Gönderileri
En Eski Diken Ucu kitaplarını, en eski Diken Ucu sözleri ve alıntılarını, en eski Diken Ucu yazarlarını, en eski Diken Ucu yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bir şey yazdığımda herkes bundan kafasına göre bir şey anlayacaksa, daha güzel cümleler bulmaya çalışmanın, aklımdan geçenleri en uygun biçimde ifade edebilmek için kendimi yormamın ne anlamı vardı?
Sayfa 119 - Can Yayınları
Saçlarımın uçuşması, bağrıma çarpan esinti iyi gelir sanmıştım, tam tersi oldu. Hiçbir zaman ne yapacağımı bilemeyeceğim, hep böyle çırpınacağım, bir o yana bir bu yana, hep aynı telaş... Şu anda da ileride duyacağım telaşların telaşıyla çırpınyorum kımıldamaksızın.
Kimsesiz kalmışım gibi. O çok sevdiğim yalnızlığım, tek başınalığım - her neyse işte- içimi ürpertiyor. Karnımdan göğüs boşluğuma, oradan genzime bir şey sızıyor. İçimin buzu eriyor diyeceğim, değil, erimeden yayılıyor, yayıldıkça taşlaşıyor. Yalnızlıkla baş edilir, nedir işte, zaman geçer insan değişir, ama bu başka, zamanın geçeceğinden emin değilim. Yok, yalnızlık değil bu. Evden çıkarken aklımın ucunu kemiren şey kendine yer yapıp yerleşiyor. Bu kuntluk onun işi. Koyu gölgesi düşüyor her şeye - denize bile- zamanı durduran da o; bu ıssızlık onun gölgesi.
Ne kadar renkli, hengame içinde de olsa ortalık, aklımda aynı gri sorular...
Şöyle kıyıdan bir boy yürüsem, piknik alanına çevrilmiş yol kenarlarında esintili bir köşe bulunca uzanıp gözlerimi yumsam. Bakamam. Huzurlu tablolarda huzursuz ayrıntılar - görmek istemem. Bana neyin değiştiğini söylemeyecekler ki... Aklıma gelen yanıtla kalacağım gene.
Bazı şeyler konuşulmuyor. Aman iyi, en azından benim başarısızlıklarım da artık konuşulmuyor. Konuşup bitirdik, herkes diyeceğini dedi - hiçbir şey değişmedi.
O kadar yorgunum ki öfkelenmeye. Bu yaşta nasıl taşıyorlar bunca öfkeyi yorulmadan?
Belli ki insanları mutsuzluklarından yakalıyorlar, üzüntülerinden, eksikliklerinden, yoksunluklarından. Sonrası kolay. Mutsuzluğun açtığı yaradan insan her şeyi alıyor içine, her türlü yalanı, dolanı, kumpası... İçine aldığı her şeyle o yara büyüyor, yara büyüdükçe de...
Her akşam odama girerken aynı şeyler geliyor aklıma - insanın anılarının değişmemesi ne sıkıcı. Aynı şeyleri anımsamak dert değil de, aynı anıların her seferinde aynı duyguları getirip insanın boğazına dayaması yok mu?