Yazarın okuduğum ilk romanı. Kendisini uzun zamandır okumak istiyordum ve şubat ayında Tess okuduktan hemen sonra o heyecanla kütüphanede bulduğum bu kitabı okumaya başladım. Sonu oldukça tahmin edilebilir ama bir o kadar da vurucuydu , o son sayfanın farkındalığını en son Veronika'nın son sayfasında hissetmiştim. Bir tokat gibi indi yüzüme , bildiğimiz ama farkına varamadığımız o gerçeklik.
Evli , çocukları olan , iyi bir iş sahibi , mutsuz olması için hiçbir sebebi olmayan ama kendisi mutsuz olan karakterimizin yaşantısına tanık oluyoruz. Eşini aldatıyor ve hastayım diyor , arkadaşlarından uzaklaşıyor ve hastayım diyor , işini savsaklıyor ve hastayım diyor , çocuklarını boşluyor umursamıyor ve hastayım diyor , (bu tabir için çok ama çok özür diliyorum) karı kız peşinde koşuyor ve hastayım diyor , metresine ev açıyor kendi evini terk ediyor ve hastayım diyor , metresini de terk edip her gece başka bir kadınla eğleniyor ve hastayım diyor. Her haltı yapıyor ve hastayım o yüzden yapıyorum diyor. Hastalığı da içsel bir bunalım hali. Ruhsal bir tıkanıklık.. Evet bu hastalık var , hele de günümüzde ve birçoğumuzda. Ama karaktersizlik yapıp adi davranışlar sergileyip de ben bunalıyorum ve o yüzden yapıyorum demek oldukça saygısız ve iğrenç davranışlar. O yüzden karaktere fazlasıyla sinir oldum. Yazarın , hisleri bu kadar iyi anlatıp okuyucuya hissettirmesi takdir edilesi ki zaten Nobel ödülü alan ilk Müslüman ve tek Arap yazar kendisi. Yazara kütüphaneden devam edeceğim ve elimde hiçbir kitabı olmamasına rağmen kütüphanemde olmasını isteyeceğim.
