Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları
Kemal YalçınEn Yeni Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları Sözleri ve Alıntıları
En Yeni Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları sözleri ve alıntılarını, en yeni Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Demek Pontus Rumları, Türklerin aldatılmış torunlarıymış!
Giresun Kitaplığında ancak Pontusların gerçek kimliklerini öğrenebildim!... Başkaca bir arşiv, araştırma, belge bulamadım. Bu kadar bilgi bile yeterliydi bazı gerçekleri anlamaya!
Herkes, ama herkes
her dinden, her dilden
başbaşa vermeli,
yetmiyorsa diller anlatmaya sessizliğin diliyle konuşmalı sessizliğin diliyle düşünmeli...
yobazlığın tanığı,
barışın elçisi olmalıyız.
Ne kin kalır, ne kör döğüçü:
durulursa seller sevgi denizinde.
Haydi sağlıcakla git.
gideceğin yere, yolun düşerse Veriaya Gogora'nın selamını söyle Ezansız kalan tüm camilere!
Gözlerinden hüzün damladı...
Dalgalandı Karadeniz.
Islandı kalemim...
Artık banş çağrısı olmalıyız biz Cge’nin iki yakasında.
Tüm terk edilmiş Duasız tapmaklar gibi.
Her yıl,
her yıl olmazsa beş yılda.
on yılda bir aynı gün aynı saatte burda, orda.
dünyanın her yerinde
varlığı işlevinden utanan
her tapınak,
camileştirilmiş her kilise.
müzeleştirilmiş her cami anadilinde çağırmalı insanları.
Çan sesiyle gelmeli, Müslümanlar kiliseye.
Ezanla durmalı safa, Hıristiyanlar camilerde...
Fakülte, şehrin insanlarını ve motorlu araçlarını alamayan dar sokaklarında sıkışıp kalmış. Bakımsız bir ortaokul ya da taşra lisesi görünümünde. Binaların kiremitleri kırılmış, yerinden oynamış. Karadeniz gibi çok yağmur yağan bir yerde ne olur bu okulun hali? Kalorifer bacasının işi, yağmur sularıyla yan duvardan aşağılara kadar siymiş. Sarı boyalı duvarın üstünde kapkara bir ünlem işareti meydana gelmiş.
Bu kiremitlerin halini, bu kapkara ünlem işaretini bu okulun yöneti cileri, öğretmenleri, öğrencileri, işçileri neden görmez? Bu kentin insanları niçin görmez? Görenler niçin sormaz? Öğrenciliğinde okudu ğu okulun bozulan kiremidini, akan çatısını, baca isiyle kirlenen duvarını görmeyen; görecek kadar beyni eğitilmeyen bu gençler yarın öğretmen olduklarında öğrencilerin bakarkör olmalarını nasıl önleyecekler?
Sorular, sorular, sorular... Kendi kendime konuşuyor, düşünüyor, üzülüyorum. Gezdiğim gördüğüm yerlerde, "Hah işte, yaptık mı böyle mükemmel, tam yaparız!" diyebileceğim işler, gelişmeler arıyorum.
Ama tersi çıkıyor karşıma...
"Kardeş, aman terörist falan değilsin ya!" diyerek soruyla karışık için deki kuşkuyu dile getirdi. Güldüm:
"Tabii teröristim! Terörist olmasam, Halit, Engin terörist olmasa, gecenin bu saatinde Ferizdağ tepesinde ne işimiz var? Terörist olmasam ta Almanya'dan kalkıp da buralara gelir; Havva Nineyle, Salih Tilkiyle konuşacağım diye koşturur muyum? Keşke her terörist benim gibi, bizim gibi olsa!..."
... Gece bir vakit gözlerime uyku girmedi. Nedir bu böyle? Yunanistan'da, Vraşno'da, Vatalakos'ta ve diğer yerlerde kimse bana "Sen te rörist misin? Sen şu musun, bu musun?" diye sormaz, kuşkulanmaz, korkmazken; neden kendi yurdumda, kendi insanlarım her adım başı soruyor, kuşkulanıyor, başlarına bir iş gelmesinden korkuyordu. Nedir bu dağı taşı, kadını erkeği, gencini yaşlısını saran kuşku ve korku?
Ben de korktum kendi ülkemde, kendi insanlarımın korkusundan!
Bu sorular, bu korkular, bu düşüncelerle sağıma döndüm, soluma döndüm; güzel günleri, korkusuz yaşanılan günleri düşledim...
'Mahluklar gelmiş, adam yermiş! Mahluklar gelmiş, adam yermiş!' di ye aşağılıyorlar, hor bakıyorlar bize.
Sokakta gören çocuklar, 'Mahluklar gelmiş, adam yermiş!' diye kaçar larmış.
Recep Ağa dönüp geldi yanımıza. Başladı ağlamaya.
'Yahu' dedi, 'bu ne mesele böyle? Köyün bütün çoluğu çocuğu, 'Adam yiyen mahluklar nasıl' diye hem bize bakar, hem de bizden kaçar... Biz nereye geldik, niye geldik, nedir bu dünyanın hali böyle?' Böyledir, zordur, rezilliktir muhacirlik!
Çalıştık çabaladık, devletin verdiği araziyi işledik. Sırtımızda Dazlu Dağı'ndan kereste taşıdık. Tütün ektik, mısır ektik. Tarla aldık. Ev yaptık, yıkıldı! Bir daha yaptık... Tekrar yıkıldı, tekrar yaptık! Ölen çok oldu... Kalan sağlarla devam ettik... Üredik, çoğaldık. Yoktan var ettik... Geldik bu günlere...
İnsan yeşil çimen gibi... Nerde bir avuç toprak bulsa yeşerir... Yeşerir yeşermesine ya gönlüm hep oraların güzelliğine özenir!..."
Bin bir zorlukla ev kurduk kurmadık derken 1939'da bir deprem ol du. Yaptıklarımızı yerle bir etti. Yeniden yaptık çattık. 1942’de bir daprem daha oldu. Her şeyimizi bir daha yıktı... Yıkılanı sağ kalanlarla yeniden yaptık...
İnsan yeşil çimen gibi...
Sonra efendim sen misin... Aldılar bizim mallan gelen Rum muhacir lere verdiler. Ama gelenler İzmirliydi. Şehir insanlarıydı. Çalışmadan, bahçeden, hayvandan, davardan anladıkları yoktu... İnek verdik, ke sip yediler. Koyun verdik, kesip yediler. Kış geldi, efendim sen mi sin... Bahçedeki elmaları, armutları, karaağaçları kesip kesip yaktılar.
Her haneye bir Rum aile verdiler. Dağıttılar bütün köye. Perişandı hepsi. Ekmek yok, aş yok! Bizim muhtar efendi köylüden erzak topla yıp verdi İzmir'den gelen Rumlara.
İnsanlarımızın gönlü ne kadar yüce!
Etrafımızdaki, çok uzaklardaki başı dumanlı dağlar bir gece vakti, ba baları tarafından, ölmemek için boğularak öldürülen 20 bebenin acısını taşıyorcasına suskun ve heybetliydi.
Bulutların gölgesinin koyulaştırdığı dağın bağrına, bulutların arasındaki boşluktan ışık hüzmeleri vuruyor ve oralar başka bir mevsimi, başka bir geçmişi çağrıştırıyordu.