Hayat Yollarında
Panait IstratiHayat Yollarında Gönderileri
Hayat Yollarında kitaplarını, Hayat Yollarında sözleri ve alıntılarını, Hayat Yollarında yazarlarını, Hayat Yollarında yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Eğitimciler çoğunlukla çocuk ruhundan bir şey anlamaz, çocukları trampet sesleri ve kırbaçla yürütürler.”
Sayfa 10Kitabı okudu
Zavallı insanlık! Ne ahmak şeysin sen... Kötü olmaktan çok, ahmak...
Şu yeryüzünde her şeyin acısı çıkıyor, iyiliğin de, kötülüğün de...
Hemen hepsi evlenmiş olan yaşıtım arkadaşlarımı düşünüyorum, hepsi aileleri içinde, işlerinin başındadır şimdi. Neden onlar gibi, herkes gibi olamıyorum, neden uğramışım bu lanete ben?
Çünkü güzellik yalnız bizim hayalimizdedir. İnsan peşinden koştuğu hedefe varsın ya da varmasın, uğradığı düş kırıklığının tadı hemen hemen aynıdır. Zaten sonuçlar hep birbirine benzer.
Sayfa 67 - Varlık yayınlarıKitabı okudu
Ah o arkadaşlar! Ah o dostluk! Onlara lanet etmiyorum, ama can ciğer dost kalarak, dostluğa büyük değer vererek bir yandan da ne cinayetler işleriz biz.
Sayfa 55 - Varlık yayınlarıKitabı okudu
Bir ana ile evladının ne demek olduğunu nereden bileceksiniz siz? Bir güneş ışınında titreşen dünyalardan, bir karınca yuvasında geçen savaşlardan, mutsuz bir annenin gözyaşlarını içirdiği kalbinde kopan fırtınalardan ve işe verilen bir çocuğun yüreğinde filizlenen sonsuzluktan nasıl haberiniz olsun sizin?
Sayfa 23 - Varlık yayınlarıKitabı okudu
Hayatın bize sevdirdiği şeyler ne kadar çeşitlidir ve arzunun doğurduğu cesaret ne yılmaz şeydir.
Çünkü güzellik yalnız bizim hayalimizdedir. İnsan peşinden koştuğu hedefe varsın ya da varmasın, uğradığı düşkırıklığının tadı hemen hemen aynıdır. Zaten sonuçlar hep birbirine benzer. Arzuları ölçüsüz adam için önemli olan taraf savaştır, arzuları devam ettiği sürece kaderiyle giriştiği savaştır: işte bütün hayat, düş kurucunun hayatı budur.
Bir dostlukta, dostlardan yalnız biri para veriyorsa, saygı ortadan kalkar... Dostluk da birlikte. “Bu kuraldan pek az insan kendini kurtarabilir.
Bir felaket tek başına gelmez derler ya, galiba mutluluk da bazen katmerli oluyor; yoksa, hayat çekilmez bir yük olurdu.
Kurulmuş bir nüfuz, zayıfların gözünde sınırsız bir güç gibi görünür, buna boyun eğer ve katlanırlar. Ulusların zorbaların bütün kötülüklerine sabretmeleri de bu yüzden değil midir? Zalimlerin milyonlarca insanı hükümleri altında tutmaları birtakım sözde erdemleri yüzünden değil, sadece ezilenlerin korkularındandır.
Ama kavga, ondan zevk alan için bir canlılık belirtisidir. Bir düşünce uğrunda savaşmak, bir duygu, bir aşk ya da bir çılgınlık uğrunda savaşmak, ama bir şeye inanarak savaşmak, işte hayat. Savaşın gerekliliğini duymayan, insan hayatı değil, bitki hayatı yaşıyor demektir.
Hangi duygu, acıma kadar insanın içine işler?
Yeryüzünün haydutlar, katiller, dolandırıcılar, pezevenkler, tembeller ve düzen düşmanlarıyla dolu olmasında şaşacak ne var, siz doğa yasalarına uymadıktan sonra? Sizler, kanunlar yapmışsınız, akademiler kurmuş, ahlak kürsüleri tesis etmişsiniz, kulakları patlatırcasına çanlarını çalarak merhameti öğretmeye çalışan kiliseleriniz var, meclisleriniz var, ama bir çocuğun göğsü içinde neler kaynaştığını bilemezsiniz, güzel olabilecekken sakat bıraktığınız bu hayat hakkında da bir bilginiz yoktur.