Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.8
Hayatımın Yedi Rengi
Nicola SimpsonHayatımın Yedi Rengi Yorumları ve İncelemeleri
Hayatımın Yedi Rengi yorumları ve incelemelerini, Hayatımın Yedi Rengi kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Hayatımın Yedi Rengi puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Peşinen söyleyeyim bu seferki bir inceleme yazısından daha çok bir itiraf yazısı olacak. Kitabın konusu;15 yaşındaki kızını bir trafik kazasında kaybeden bir annenin o zamandan beri hissettikleri ve bununla nasıl başa çıktığı. Birçok insana çerez dedirtecek türden bir kitap. Neredeyse hiçbir edebi değeri yok. Ancak ben okurken müthiş zorlandım. Son 50 sayfası hariç ağlamadan okuyamadım. Her sayfada kapadım ağladım. Sakinleşince okumaya devam ettim.
Canım ablam,biliyorum bu yazıyı hiçbir zaman göremeyeceksin ki görme de zaten. O zor zamanında yeterince yanında olamadığım için çok özür dilerim. Sen kendini rahatlatamamışken henüz sık sık arayıp sana kucaklandığını hissettiremediğim için binlerce kez özür dilerim. Senin acının büyüklüğünü düşünmeden kendim o acıda boğulduğum için üzgünüm. Oysa önceliğimiz sen olmalıydın. Uzuuuuun süre sonra artık konuşabildiğimiz zamanlarda saçmaladığımı bu kitapla fark ettim,çok ama çok özür dilerim. Biliyorum ki acın hala taze,zaman asla ama asla yaraları iyileştirmiyor sadece üstünü tozla kaplatıyor. Ve bizim cennet kuşumuz Erva;seni hep sevdim hala seviyorum ve seni çok özlüyorum. Burnumda tüten kokun hiç eksik olmasın. Nolur,çocuklarımızın ebeveynlerimizin değerini onlar hayattayken bilelim. Sonra böylesi acılarla pişmanlıklarla dolmayalım. Kitapla kalın.
Bu kitabı okurken gerçekten hem gözlerim doldu hem de ağlamıştım birazda. Gerçek yaşanmış bir hikayedir. Yani ben bu kitabı okurken hem empati yaptım empati yaptığım için de çok bunaldım. Çünkü bir annenin bir kızı ölüyor ve yaşadığı o trajik olaylar... ben böyleyken bir annenin kızı öldüğü için neler yaşamasınki. Çok etkilendim bu kitabı okurken ve herkesin okumasını isterim. Okunması gereken bir kitap diye düşünüyorum.
430 syf.
·
Puan vermedi
Trafik kazasında kaybettiği kızının ardından yazılan bir kitap. Zaman zaman duygusal anlar olsa da, duygular ya tam aktarılamamış ya da tam yaşanmamış.
Kaybettiklerime ithafen...
Sanırım en fazla bu kitapta alıntı yaptım.
Biyografileri seviyorum. Hiç tanımadığım bir hayatı okurken onların yaşamlarına konuk oluyorum . Bu kitap şahsen benim için edebi bir değerle yaklaşmadığım çevirisine yazım yanlışlarını görmezden geldiğim bir kitap oldu. Bir annenin kızını trajik bir şekilde kaybettikten sonra yaşamını anlatıyor. Sadece tarifi imkansız bir acı okudum ama hiç ağlamadım, evet ağlamadım.!
Mutlaka sizlerinde anne, baba, kardeş, evlat acısı gibi başedilmesi çok zor durumlar yaşayanlarınız 1. derece yakınlarınızdan kaybettikleriniz olmuştur. Bu durumda böyle bir kitabı daha anlamlı okuyacağınızı düşünüyorum. Nicola’nın dediği gibi yaşamayan bu acıyı asla anlayamaz diyor. Kitabı okurken bir çok yerin altını çizerek okudum . Çok değerli bir insanı kaybettiğimizde ; yaaa çok erken değilmiydi , ondan daha yaşlılıarı da var, onlar neden hala yaşıyor! diye mutlaka düşünenleriniz olmuştur. Yada bu acının hiç geçmeyipte bizimle ölene kadar yaşayacağını biliriz. Evet her anısını hatırlarız, ve en kötü günlerimiz ölüm yıldönümleri olur. O gün ne kadar sene geçerse geçsin ilk günki gibi acıyı derinden hisseder hep başa, en başa geri döneriz. Onun hakkında konuşurken düğüm düğüm olur sözlerimiz,. Hayatımızın sonuna kadar bu şekilde yaşarız hiç veda etmeyiz....
Bir ölümün ardından kalanın yüreğinde 40 mum yanar, her mum gün geçtikçe birer birer söner söndükçe insanın acıları azalırmış ama bir mum hiç sönmezmiş ölene dek sizinle beraber yanarmış .
Sevgiyle kalın.....
·
Puan vermedi
Hiçbir kitabı yarım bırakmayı sevmem ama bu kitaba daha fazla devam edemedim. Bunun sebebi ön yüzde yazan " yürek burkucu, sarsıcı ve dokunaklı" olmasından değil. Evet gerçek bir acı ama bir kitap olmak için bu yeterli değil. Edebi olması konusuna hiç girmiyorum; ki bu kitapta amaç edebi olmak değil, çocuklarını kaybettikten sonraki acılarını işlemek. Ama bir okuyucu olarak, o satırları okurken hiç acı hissetmiyorsam ve kitap bir balyoz gibi içime işlemiyorsa okumamın çok da anlamı kalmamış bu kitabı diye düşünürüm.
Ortada evladını kaybetmiş bir anne var, belki acısını ifade etmenin yolunu böyle seçmiş, çocugunu bu şekilde ölümsüzleştirmek istemiş. Ama satırlar da hep bir kopukluk, duygu anlatımlarında hep bir yavanlık vardı. Kendi adıma bu kitapla daha fazla vakit kaybedemezdim ve kitabı yarım bıraktım.
15 yaşındaki kızını, arkadaşlarıyla dışarı çıktığı bir akşam, trafik kazasında kaybeden bir annenin, kızının dönüşünü beklerken, onun yerine, açtığı kapıda karşısında polis memurlarını görmesiyle yıkılan dünyasını, yine kendi kaleminden okuyoruz. Yer yer gözlerimin dolup, boğazımın düğümlenmesine neden olan sayfalar, okumayı o an için bırakıp, biraz ara vermemi gerektirse de, acısını paylaşarak, okumayı bitirebildim. Duygusal yükü çok ağır, okuması zor bir kitap.
"Ama bu kitabın amacı ki umarım işe yarar; kapalı kapılar ardında neler olup bittiğine ve zihnimde yaşadıklarıma açıklık getirmek. Dolayısıyla bu bölüm acı çeken başka birine daha yardımcı olabilir, işte o zaman bir anlam ifade edeceğini ve doğru ya da yanlış diye bir şeyin gerçekten olmadığını fark etmenin bir rahatlık vereceğini umuyorum.
Tavsiyem şu: Eğer istediğiniz desteği göremezseniz, size yardım edebilecek yakın bir arkadaş bulun. Aile ilişkilerinize zarar vermeyin ve hep birlikte, sessizce acı çektiğinizin her zaman bilincinde olun."