Ben bu kadını sevmeye başladım. Yani okuduğum ilk bu kitabından... Okumaya başlarken konu size o kadar günlük geliyor ki, 17 yaşında bir lise öğrencisi erkek; kendini dışarıya soyutlamış, içinde ise kendi dünyası olan, kafası da iyi çalışıyor ve iki cadde ötesinde oturan okuldan bir kız arkadaşı; o da kendi halinde, müziğe de pek ilgili. Rastlaşıyorlar, bir zaman öylece konuşuyorlar; gelecek hakkında, üniversite hakkında, bazen yaşamdan bazen de öylesine... birinin alanı bilim, birinin alanı müzik... birbirinden ayrı dallar gibi görünen ama onlar konuşurlarken bir gibi... ilk başladığımda bir süre, önce okuduklarıma sonra kapağa baktım ve içimden ‘nereye nasıl bağlayacağını çok merak ediyorum’ diye geçirdim, tahminlerde de bulundum tabi. Ama ilerledikçe bunlardan fazlaydı, anlatımından yakaladı yazar beni. Yeterince derinlemesine, yeterince içine çeken bir anlatım vardı okuduklarımda. Emily Bronte’nin Rüzgarlı Bayır’ına yaptığı dokunuş beni hemen o kitaba da yönlendirdi. Uğultulu Tepeler’e yani... Antonio Vivaldi’ye de minicik bir selam çakmıştı, gülümsetti. Ve tabi kendim de aldım kendime düşen selamını satırlarından.
