Necip Mahfuz’un okuduğum ilk kitabıydı. Kitapta bir hırsızın, uğradığı ihanet sonrasında yaşadığı öfkeyi ve gözünü bürüyen hırsı anlatılıyor. Aslında Mahfuz, hırsızlık kavramına değil de daha çok hırsızlığa, öfkeye, yoksulluğa, gaddarlığa iten sebepleri sorguluyor.
Kitapta en sevdiğim bölümler karakterin monologlarıydı. İç dünyası ile hesaplaşması, içindeki duyguların tercümanı olması hoşuma gitti.
Akıcı bir dili olan bu kitabın yalnızca sonunu biraz zayıf buldum. Karmaşık hale gelen ve merak uyandıran olay örgüsü, son ana kadar heyecanı yüksek tuttu ancak en sonunda bu yükseliş biraz alt ritimden bitti.
Nobel ödülü almış bir roman en nihayetinde, ben sevdim. Okumanızı tavsiye ederim :)
