İleri Bakmak
Vera PanovaEn Beğenilen İleri Bakmak Gönderileri
En Beğenilen İleri Bakmak kitaplarını, en beğenilen İleri Bakmak sözleri ve alıntılarını, en beğenilen İleri Bakmak yazarlarını, en beğenilen İleri Bakmak yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yaşam ileriye bakmaktır.Sen görmeyecek olsan bile, ilerideki hayata bakmak,onu hazırlamak için çalışmaktır.İleri bakmak, ilerisi için çalışmak insanı insan yapan içgüdüdür.
Ruhun zaten ölümsüzse, bu dünyaya yapışıp ne yapacaksın?
“Sen duygusal bir çocuksun Saşko, duygusal insanlar iyi eğitim almazsa hayatta çok sıkıntı çekerler”
Lukaşin rüyasında savaşı görüyordu. Dar bir siperde uzanmıştı, çevresinde bombalar patlıyordu. Her dehşetli vınlamada kendisini yere atıyor, yüzünü kuru, dikenli, zengin kokulu toprağa dayıyordu. Her seferinde, bu kez gittim diyerek kendisini ölmüş sayıyordu. Aniden önünde gevşek bir toprak yığınının kımıldadığını, kabardığını gördü. Sonra bir kafa çıkmaya başladı. Lukaşin öyle korkmuştu ki, ölümü düşünmeyi bile bırakmıştı.
"Hey! Syoma!" diyen bir kafa gördü karşısında, neşeyle ona göz kırpmıştı, "Ofiste çalışmaya ne zaman döneceksin?" diye sordu. Lukaşin bir çığlık atarak fırladı. Mariyka yanı başında durmuş korkuyla bakıyordu.
(...)İnsanlar benim kurnaz olduğumu söylerler; “Kurnaz Hokol” derler.(...)
Ç.N. : Hokol, Ukrayna Kazaklarından olan kimse.
Savaş onu Ukrayna'ya sürükledi. Bölük komiseri olarak atandı. Görevlerini hep canla başla, sanki barış zamanındaymış gibi düzenli şekilde yerine getirdi. Ne var ki bu görevlerini uzun süre yapma şansı bulamadı. Kiev yakınlarında bir Alman mayınına basarak yaralandı. Yarasından başka, ciddi bir şoka girdi, iki ay görme ve işitme kaybı oldu. Kör,
Listopad çocukluğundan beri annesiyle gurur duyardı.
Bu, erkekçe bir gururdu. Onun konuşmasını, yürüyüşünü severdi. Yüzünü güzel bulurdu. Sesi alçaktı ama o bunu bilerek yapar, karşısındakine aslında yüksek sesle konuşabileceğini ama bunu yapmadığını duyumsatmak isterdi.
Altmış iki yaşındaydı. Oğlundan on yedi yaş büyüktü. Koyu renk saçlarının arasına griler düşmüştü. En çok elleri yaşlanmıştı, adaleleri sertleşmişti, güzel değildi elleri. Yine de elliden fazla göstermiyordu. Hâlâ güzeldi. Ama bir zamanlar ne kadar güzeldi o!
Ne uzun ne kısa boyluydu. Az bir şey zayıf, uzun bacaklıydı. Hafif ve çevik hareketliydi. Yüzü kartal gibi, teni zeytuniydi. Allık sürmemişti. Uzun koyu renk kaşlarının altında kahverengi gözleri vardı. Ağzının rengi çok hoştu, dişleri inci gibiydi. Saçlarını örmek için açtığında dizlerine kadar iniyordu.
Kadınlar onda güzellik olmadığını düşünürlerdi. Hatlarında hiçbir yuvarlaklık yoktu. Yanakları soluktu. Sesi de kısıktı. Ama ne zaman dul kaldı, hepsi kocalarını ondan saklamaya başladılar. Konuşkan biri değildi ama sesinin öyle bir tonu vardı ki, konuştuğunda erkekleri kendine baktırırdı. Öyle bir konuşma tarzı vardı ki konuşurken yüzünde ciddi bir ifade olur, kaşları o anda hafifçe çatıktır, sonra kaşları aniden kalkar, gülümseyerek dişlerini gösterir, o zaman çevresindeki tüm erkeklerin yüzü aydınlanır, onun gülümsemesine itaatkârca karşılık verirlerdi.
“Seni buraya kadar neredeyse kollarımızda taşıdık canım,” dedi Listopad, eşinin arabadan inmesine yardım ederken.
Ç.N.: Listopad, Rusça ve diğer Slav dillerinde “düşen yaprak”, “yaprak dökümü” anlamlarına geliyor. Ayrıca Slav dillerinin çoğunda ekim ve kasım ayı anlamlarına da geliyor.
”Hayat özgürce büyüyen asil bir ağaçtır. Onun üzerine süsler asmak çok saçma. Onlarsız güzel o!”