Hayat hepimize farklı sonlar, farklı senaryolar yazsa da bizim amacımız hep sıradan olmak. Mutluluğumuzu gör ardı edip dikkat çekmemeye çalışmak. Öyle korkuyoruz ki siyahın içinde beyaz, beyazın içinde siyah olmaktan. Grilere bile tahammülümüz yok. Sonra bir an geliyor, hepimizin unutarak beklediği. Ölüm anı.. Neden mutlu olamadım? Niçin mutlu yaşayamadım? Kendim için ne yaptım? sorularıyla belki de kaldığını hissettiğimiz iki günü yaşadığımız bir ömrün hesabını yine bizzat kendimize sorarak heba ediyoruz.
'Ya bütün hayatım, yaşadığımın bilincinde olduğum bu hayat gerçekten olması gerektiği gibi değilse?'
İvan İlyiç..
Aslında ondan evvel 'Tolstoy' diyerek yine kalemine hayran olduğumu, yazdıklarını ki bu son dönemlerinde yazdığı bir kitap olmasına rağmen yine kendini okuttuğunu söylemeliyim.
Bazen hayatımızda giden her şeyin çok yolunda olduğunu, hiçbir aksaklık yaşamadığımızı ve hep böyle geçeceğine olan inancımızı diri tutarız. Sonra yıkılan hayallerin yerlerine yine ayrı ayrı umutlarla bağlandığımız, buradan da dönerim dediğimiz anları yerlerine koyarız. O kitabı okumaman, o okulu bitirmemen, o insanla evlenmemen, hiç kimseyle problem yaşamaman, monoton bir hayat dahi sürmen seni mutlu kişi etmeyebilir. Belki ilk etapta kendini rahat ve mutlu hissedebilirsin fakat bu içindeki mutluluk değil, kimseye karışmamış olmanın huzurudur. Oysa insan kalabalıklara karışmalı, başka hayatları farklılıklarıyla kabul etmeli ve kendi olmalıdır. Yarın öleceğini bilmiyorsun, öyleyse mutlu ölmeye bak.
Kitap kokulu günler dilerim.
