Çaresizliğin doruğundaydı. Ne söyleyecek sözü vardı ne susmaya tahammülü... Haykırmak istiyordu, meydan okumak istiyordu. Yüreği bedenine sığmıyordu, bir kaç kelime mırıldandı:
"Kula kul olmamak gerek."
Renklerimi ak direnişiyle rüzgâra salıyorum,
Yağmura veriyorum sevaplarımı
Veriyorum bedenimi toprağa,
Ardımda kaç kundak bırakıyorum
Ve kaç ak sütüne doyulmamış anneyi..
Sanmayın bu suskunluğum çaresizliğimdendir Çığlığımın rengidir
Artık aramayın beni renkli günlerde
Yırtık gülüşleri düşlemiyorum
Kundaklardan koku gönderiyorum
Annelere..
Bütün hamd-ü senalar, medh ve şükürler, ezelden ebede kadar noksan sıfatlardan münezzeh ve kemal sıfatlar ile muttasıf olan âlemlerin Rabbine mahsus ve münhasırdır.