Gizli, gizli ağladım hep ağladım kimseler görmedi bilmedi beni taş yürekli sandılar hiç bilmediler ki bir ananın yüreği nasıl pamuksa evladın da anaya öyle pamuktur, hiç bilmediler..
Yüreğime inen acıya dayanamıyorum dirhem dirhem eriyorum siz görmüyorsunuz. Hem benim acım gözlerimde yaşa dönüyor oraya bırakıyorum yine de geçmiyor..
Çaresizliğin doruğundaydı. Ne söyleyecek sözü vardı ne susmaya tahammülü... Haykırmak istiyordu, meydan okumak istiyordu. Yüreği bedenine sığmıyordu, bir kaç kelime mırıldandı:
"Kula kul olmamak gerek."
Eylül akşamları, hüznü çizgilerde derinleştiren, ruhu okşayıcı gün batımlar, sararmaya yüz tütmüş en yeşilin yaprağında uçuşan uğur böcekleri... Kaç gün batımı daha kaldı size veda etmenin..
- Kurtulun artık bu saflıktan bu yoksulluktan bak gözünü kulağını aç devletin vatandaşı isen o zaman niye hastanede borç altına girdiniz çıkamıyorsunuz bu adalet midir?
- He vallahi değildir..