Boris Vian'ı ben de her "ferhansever" gibi Ferhan Şensoy'dan duydum. Sonra kütüphanede kitabına denk gelince aldım okudum. Hayatımda bu kadar saçma hikaye okumadım desem yeridir. Yani bunun başka bir açıklaması yok. Saçma ve absürt. Zaten yazar da bu özelliği ile tanınıp, biliniyor.
Hikayelerden lezzet aldım, güldüm aydınlandım mı? Eh. Aydınlanma pek değil lakin bazı yerlerde güldüm, bazı yerler öğreticiydi (yaratıcı perspektifinden), ama genel olarak lezzet aldım desem yalan olur. Çünkü çoğu yerde sahneleri gözümde canlandırmakta zorluk çektim. O kadar saçmaydı yani.
Lakin görüntülerin su gibi aktığı birkaç yerde zevk aldım. Şimdi diyeceksiniz nasıl saçma, ne oluyor hikayelerde? Mesela bir hikayede, trende yolculuk yapan altı kişiden beşi muhabbet halinde lakin biri hiç katılmıyor. Diğerleri de bir süre sonra buna işkence etmeye başlıyor. Pürmüzle ayağının tabanını yakıyorlar falan. Başka bir hikayede adam kafasını toprağa gömüp ayakları ile yeri eşeliyor. Bir diğerinde karakterin kafası dikine uzuyor, beyninin içinde bir şeyler sallanıyor. Girişteki hikayede bir askerin kafasına bacak çarpıyor, bu hiç hoşuma gitmedi diyor karakter.
Velhasıl, bir hikaye yazarken öyle çok da detaya takılmadan, her şeyin olabilitesini bir sebebe dayandırmadan yazıyor Vian. İlginç hikayeler. Onun çok bilinen ve sinemaya da uyarlanan "Mezarlarınıza Tüküreceğim" adlı eserini de ileride okuyacağım.
