Denizden bir avuç su alıp gökyüzüne fırlattı Bedrettin Dede. Diana sebebini sorduğunda ise açıkladı:
İşte biz, bütün insanlar, o damlalar gibiyiz. Denizi ya da okyanusu Tanrı gibi düşün. Okyanus tektir. Damlalar da okyanustan ayrı değil. Okyanustan geldiler, okyanusa dönecekler. Damlaların oluştuğu an, işte aynı bizim gözlerimizi bu dünyaya açışımız gibidir. Damlaların havada oldukları zaman da bizim bu dünyadaki hayatımız.
Damlalar havadayken okyanustan geldiklerini unuturlar. Bunun tek sebebi, diğer damlalardır, daha doğrusu, etrafa baktıklarında kendilerinden başka damlalar görmeleridir.
Okyanusun kendini damla sanması ne büyük bir kayıptır değil mi? İşte onun için havadayken benliklerine, 'damlalıklarına' sımsıkı yapışan damlalar okyanusa döndüklerinde mutsuz olurlar. Damlalıkları, benlikleri ne kadar kuvvetli ise o kadar mutsuz olurlar. Çünkü bir damlanın benliği ne kadar kuvvetliyse, o kadar az okyanustur.
Okyanus olmak isteyen damlalar için havada diğer damlalarla girilen yarış, üstünlük sevdası, daha yükseğe çıkma kavgası çok anlamsızdır. Hem anlamsız hem de yorucu.
