Kırlangıç İncinince
Ahmet KaracanSözler ve Alıntılar
Kim bilir? Beynini meşgul eden bu sorularla evden çıkarken kapıyı yalnız başlarına dolaşan milyonlarca insanın doldurduğu sokaklara doğru kızgın bir sertlikle kapatacaktır, çarpan kapı sesi her gün olduğu gibi bu gün de tasdikleyecektir biçare ve mağrur Noterin yalnızlığını!
"Beyaz bir ruhtun önce kalubelada..."
"Söz verdin; beyaz bir su damlasına dönüşüp bir baharda yağmur sonrası yapraklardan mümbit toprak ananın rahmine damladın. Oradan fışkırdın bir kök gibi tohumunu çatlatarak, boy verdiğinde beyaz bir kundağa bezediler, çağırdılar ismini, ay parçası kadar beyazdı yüzün. Eline ilk fırçayı aldığında karşında beyaz bir zemin vardı. Adını yazmayı öğrendin.
Ne zaman incindin biliyor musun?
Aşk mektuplarının yazılı olduğu kâğıtlar beyaz olmadığında... Yerini tutmadı pembeler, kırmızılar...
Sana hayat arkadaşını da beyazlar içinde sunacaklar, her döneminde bir sayfasını okuyacaksın tabloların, son eserini görmeden beyazlar giyeceksin yine, başında iki beyaz şahidin olacak... Taştan."
"Kırlangıca zulmeden kendine zulüm eder. Sen kendinden kaçtığını sanıyorsun oysa her kendinden kaçan bilmeden yine kendine doğru kaçıyordur. Sen de kendinden kaçtıkça kendine yaklaşacaksın... Hemen geri dönmeli yüreğini kurumadan kabul etmelisin, gözlerinden yaşı fütursuzca akıtanlara inat, yüreğini bu suyla yıkamalısın çünkü kırlangıçlar pak varlıklardır. Onun içindir ki ahlarına dağ dayanmaz"...
İnsan kendine en çok güvendiği zamanlarda yeniliyor hayata, bir şeylerin kendisinden çalınmış olduğunu anladığında kapılıyor mağlubiyet duygusuna, apansız inen karanlıklardaki pusulara düşüyor, inanmasa da...
Dil gönlün hislerini deşifre eden bir casusta ziyade gönle sığmayan duyguları anlamlandırıp kalıba döken bir aşk lisanını oluşturmaya başlamış.