Bir kış vakti açmıştım gözümü dünyaya… Nereden bilebilirdim ki hep kışta kalacağımı? Oysa insan mevsim gibiydi, er ya da geç baharı görürdü. Bir gün mutlak mavi ve yeşilin tonlarıyla bütünleşirdi. Ben de kara kış ömrüm de hep baharı bekledim, ama bir türlü o baharı göremedim. Gri bir belirsizlikte, koyu bir zaman diliminde bedenimden kayıplar vererek ilerledim. Koyu zamanların seferisi oldum. Hayat kırdıkça kırdı dallarımı. Önce düşe kalka arşınladığım hayat yolunda düştüm, kalkamadım. Sonra yaşlı bir ağaç gibi eğildim. Nefesim çekildi ciğerlerimden. Herkes geçliğini överken, ben gençliğimde dalından koparılmış güle döndüm. Benim mutluluk ve umut kokan hayallerim vardı, hep bir ukte olarak kaldı. Vurgun yiyerek hayat denizinde geldim bu yaşıma… Sustum, her gelen acıya sustum. Her seferinde içime ağladım. Beni herkes iyi sanıyordu. Her gülüşümde iyi olduğumu düşünüyorlardı. Ben iyi değildim. Bilseler; Ne volkanlar patlardı yüreğimde… O volkan kaç Roma’yı yakardı kim bilir? Özler oldum ben çocukluğumu, belki çocukluğum o kadar iyi değildi. Koşamaz, hoplayamaz ve hatta ağaca bile tırmanamazdım. Hatta sürekli yerlere düşer, sürekli dizlerim kanardı. Her şeye rağmen güzeldi o günler, zümrüt zamanlı o günler. Koyu zaman seferisi olarak ilerlerken hayat yolunda; bir dem döküldü yüreğime, kapıldım bir duygu seline… Yazdım, dize dize yazdım her bir acı duygumu… Koyu bir zaman seferisi olarak, dermansız derdin köleliğinde, ben de buldum şifayı dizelerde. ŞUNU ASLA UNUTMAYIN… KOYU BİR ZAMANA DEMİR ATTIĞINDA, HAYAT YENİ KAPILAR AÇACAKTIR MUTLAK MANADA..!
