Kitabın ismi o kadar zarif gelmişti ki, okumaya kitaba ismini veren ‘Kuşlar Kıraathanesi’ hikayesiyle başladım. Meğer yazar hemşerim, yazdığı kıraathane de bizim oranın bir kıraathanesiymiş. Ne tevafuk. Hikayelerin yazım diline kendimi yakın hissettiğimden mi? Yoksa ağır okumalarımın arasında yaptığım bu küçük duraktan mı? Bilmiyorum ama hikayelerini okumak hoşuma gitti.
Sizler de bu tarz hikayelerle soluklananlardan mısınız? Eğer yapmıyorum diyorsanız kesin deneyin. Çünkü; biraz durup farklı insanların hayatlarına, hislerine değinmek iyi gelir.
Kuş seslerini her daim duymamız dileği ile. Görüşürüz
