2022'nin okuduğum son kitabı, Reşat Nuri Güntekin'in 1947 yılında yayımlanmış "Miskinler Tekkesi" oldu.
Eserde, tanınmış bir ailenin son torunu olduğu halde, gerek karakteri ve gerek talihin zalim cilvesi yüzünden dilenciliğe düşen ve dilenciliğin her şeklini tecrübe ederek onu bir meslek haline getiren bir zavallının hayatı konu edilmekte.
Aklı ve mantığı kendisini ayıplarken, miskinliğiyle zayıf iradesi, onu bu pasif hayatın içine hapsetmiştir.
Bir noktada hayatı bacı kalfa Mesule ve gayrimeşru olduğu için evlatlık olarak annesi tarafından bırakılan İsmail adlı çocukla kesişir.
Dilenci ile bacı, bu çocuğu yanlarına almışlar ve görülmedik bir şefkatle büyütmüşlerdir. Başlarda çocuk, kendini tanımaya başlayıp da, babası sandığı adamın bir dilenci, kursağına giren lokmaların da birer sadaka olduğunu anlayınca, babalığına düşman kesilir; nihayet bir mühendis olup büyük bir mevki kazandıktan sonra, evlendiği karısıyla beraber, yetiştiği yere gelmekten ve babalığının elini öpmekten kendini de alamaz.
Güzel bir romandı. Tabi keşke ben de miskinlik etmeyip daha hızlı okuyaydım eyiydi.
