Kahraman Tazeoğlu zordur sadakat; gerçekten sevmeyince insan....
kimi seviyorsan kalbinin ülkesi orası oluyor.sonra birgün gözlerine bakıyorsun; orada yoksun! onunla kaybettiğini onsuz nasıl bulacağını bile öğretmeden gidiyor 'aşkın sağ olsun' diyemiyorsun.
koca orman yanıyor içinde ama bir tek sen kül oluyorsun. Sadece bir insanı değil kirpiklerinden hayata tutunduğun bir aşkı kaybediyorsun. Ağlıyorsun. Kimi gözyaşları yanağını ıslatırken geçmişini temizler. Temizleniyorsun. Kendini, doğuma iki canla girip yapayalnız çıkan bir anne gibi hissediyorsun. Sana ait olanı doğururken kaybediyorsun. Ama hiçbir zaman onu içinde öldüremiyorsun. Kalbinden çıkaramadığınıkabrine götürüyorsun. Zaten o içimizde öldüremediklerimiz değil midir bizi sevmediklerimizle yaşamaya mahkûm eden ?