Aslında çoğunluk okumadan beğenip geçtiği için tribe girip inceleme paylaşmama kararı almıştım ama bu kitap, bambaşka. Bana neden bir zamanlar inceleme yazmaya vakit ayırdığımı hatırlattı. Bir kişinin bile Fournier'i tanımasına vesile olabilirsem mutlu olacağımı hissettim yeniden. Muhtemelen ben, kara mizaha tutkun olduğum için böylesine seviyorum yazarı. Tabuları/hassasiyetleri olan biri konu seçimini ve uslubunu 'saygısız' bulabilir gibime geliyor. Neticede iki engelli oğlunun hayatını anlattığı, bunu yaparken de lafını esirgemediği bir kitap. Yani diyorum ki, insanlar ikiye ayrılır: Dram yüklü durumlarda yanlışlıkla gülmemek için yanaklarının içini kemirip hiç kimse ile göz göze gelmeyenler ve ciddiyetiyle, bakışıyla, duruşuyla ateş edenler. Birinci gruptaysanız LÜTFEN LÜTFEN okuyun, ikinci gruptaysanız beni yanlışlıkla takibe almış olma olasılığınız yüksek :)
