Fournier'in yine kendi hayatından bir bütün... Çocukları... Bir çocuk sahibi olmak başka bir dünyaya açılan kapı iken, iki engelli çocuğa sahip olmak ne yaşayacağınızı asla tahmin edilemez bir dünya demekmiş.. Yazar 'normal' çocuğa olan özleminin yanısıra, kendi çocuklarına karşı bakışını, içinde yaşadığı suçluluk, samimiyet, sevgi, özlem gibi duygu karmaşaları ne kadar açık bir biçimde anlatırsa anlatsın, durum öyle içinden çıkılmaz bir halde ki empati yapmaya çalışmak bile anlamak adına yetersiz kalıyor.. Sağlam ve sarsıcıydı benim için, bir anne olarak sarsıcı...
