Benim gibi, okuma eylemi üzerine kitap okumayı sevenlerin baş tacı olan Roman Gibi kitabının yazarı Pennac, bu kez okulu ve eğitim sistemini yatırıyor masaya.Hem de başarısız bir öğrenci olan kendisinin deneyimlerinden yola çıkarak.Fransa’da Renaudot Ödülü’nü kazanan kitapta anlatılanları Fransız eğitim sistemi ile sınırlamak yanlış olur.Sanırım dünyanın her yerinde benzer sorunlar var.
20.bölümden bir alıntı bırakayım.Uzunca bir alıntı.Ne demek istediğimi daha iyi anlayabilirsiniz böylece.
“Evet, kendi pedagojik kovanımızın vızıltısını dinlemekten cesaretimizin kırıldığı zamanlarda içimizdeki dalgalanma bizi önce suçlu aramaya iter.Milli Eğitim, zaten herkesin kendi suçlusunu kolaylıkla işaret edebileceği bir yapıya sahiptir.
‘Anaokulunda bunlara doğru durmayı öğretmemişler mi yani?’ diye sorar ilkokul öğretmeni, tilt makinesindeki bilyeler gibi kıpır kıpır yerinde duramayan yavrucakların karşısında.
‘İlkokulda ne halt ettiler?’ diye kalayı basar ortaokul öğretmeni, okuma yazma bilmez cahiller yerine koyduğu orta birleri karşılarken.
‘Biri bana bunlara orta dörde kadar ne öğrettiklerini açıklayabilir mi?’ diye haykırır lise hocası, birinci sınıfların kendilerini az sayıda kelimeyle ifade etmeleri eğilimleri karşısında.
‘Gerçekten liseden mi geliyor bunlar?’ diye kendi kendine sorar fakülte profesörleri, ilk ödev kâğıtlarını titizlikle incelerken.
...
‘Aileler ellerini ayaklarını çekmişler,” diye yakınır Milli Eğitim Bakanlığı.
‘Okul artık eskisi gibi değil,’ diye üzülür aile.”
syf 174-175
