Ben bugün bir Türk olarak Kürtçe öğrenmeye başladıysam, bir dengbej sesinde hüzünleniyorsam, bir Kürt destanını okurken gözlerim doluyorsa, Dicle kıyısında ağıtlar, masallar dinlemenin hayallerini kuruyorsam sebebi Mehmed Uzun ve edebiyatıdır.
Sürgün yaşamında vatanının hasretini çekerken acılarına merhem olan sadece umutları, özgür bir barış ortamında; top, tüfek, tank sesleri olmadan insanların kardeşçe yaşayacağı bir memleketin var olacağına ait umudu. Şimdi Dicle suları Dengbêjlerim'le akıyor, Sipanê Xelatê karşı bir genç Abdalın Bir Günü'nü okuyor, nar bahçelerinin içinde bir genç kız Kevok'un cesaretiyle umutlanıyor, dağ yamacında bir ceviz ağacının altında biri Yaşlı Rind'le gururlanıyor..
Sabrın, vicdanın, merhametin sembolü olan Nuh, İbrahim, Eyyüb'ün yaşadığı bu topraklar nasıl bunca acıya, kedere tanıklık etti? İşte Mehmed Uzun denemeleri, söyleşileriyle bunu anlatmış bu kitabında.
