Her çocuk kendini aşan bir güce sırtını dayar. O, genellikle ebeveynlerinin, sosyal grubunun, toplumunun ve ulusunun sembollerinin bir kombinasyonudur. Bunlar, temsilci güçlerin otomatik güvenliğinden ibaret olduğu için çocuğun kendine inanmasına izin veren bir destek ağıdır. Elbette çocuk, ödünç aldığı güçlerle yaşadığını itiraf etmez. Eğer itiraf ederse bu durum onun kendi güvenli eylemlerini ve ihtiyaç duyduğu güveni sorgulamasına yol açar.