Bir amaç arıyor, başkasını buluyoruz.Gözle görüleni arıyor, bulabilmek için kusursuzluğun cilalı anısına sarılıyoruz, gökyüzünde on, yüz, bin saat gezdikten sonra da bambaşka bir kusursuzluk keşfediyoruz.
Şimdi bir ben varım, bir de uzaklaşan o... yeryüzü, Beni yeşillikten ve sessiz yeryüzünden ayırıyor bu. İncecik, gözle görülmez, üflenebilen, solunabilen hava. Bin fitlik hiç...
Üzerimize saldıran havayı kanadımızın kenarıyla, eldivenimizle, kısılan gözlerimizle kesip dilimliyoruz. Uçmak bu işte.Kendinizi mutlu mutlu göğün bir yanından bir yanına atmak, o tanıdık dünyayı her türlü açıdan görmek, ya da görmemek.
Neşe denilen şey güneşi ister, sabahın erken saatlerini ister.Neşe sevinçle birlikte hareket eder ancak gökyüzündeyken bulunabilen, kazanabilen özgürlüğe bayılır.İnsan hareket etmeyi sürdürdüğü sürece, o yükseltiden aşağıya düşmeye imkan yoktur.