Reis Bey
Necip Fazıl KısakürekReis Bey Gönderileri
Reis Bey kitaplarını, Reis Bey sözleri ve alıntılarını, Reis Bey yazarlarını, Reis Bey yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ağlayabilseydiniz, anlayabilirdiniz...
Acımak annelerin ilmi.
Sayfa 147Kitabı okudu
İnsan, sahip olduğu nimeti, tam elinden çıkarken anlıyor.
Nemiz varsa her ân gittiğini ve yeniden geldiğini farzedip ona göre davranamaz mıyız?. .
İflasımızı anlar, ağlamaktan başka çare bulamazdık.
Sayfa 145Kitabı okudu
Burada insanı, daha fena etmek için iyi ederler.
Sayfa 144Kitabı okudu
Ne yapayım ki, bütün kin ve garez duygumu, kendime, bütün af ve merhamet hissimi dünyaya çevirebileyim?. .
Ne etsem, nefsim arkamdan
onu salyasiyle kendikine göre mayalandırıp yutuyor, besleniyor.
Hem benim nefsimi kıracak, hem de
rahmetinden hiçbir şey kaybetmeyecek sistem!. .
Onu arıyorum!
Sayfa 141Kitabı okudu
Merhamet, hiçbir şeyin kendisi değil,
su gibi,
toprak gibi,
hava gibi,
ateş gibi,
her şeyin temeli. . .
Sayfa 140Kitabı okudu
Merhamet bestesi. . .
Ah bu besteyi bir tutturabilsek,
yakan bir şarkı halinde gırtlak yivlerine bir kazıyabilsek!
Sayfa 139Kitabı okudu
Rahmet. . .
Âlem, bu temel üzerinde. . .
Eğer toprağa, tohuma, hattâ kire, lekeye merhamet olmasaydı, su olur muydu?
Rengi merhamet, sesi merhamet, pırıltılı, şırıltılı su. . .
Sayfa 138Kitabı okudu
Göklerin merhamet dolu olduğuna inanıyorum.
Bizse, umacı korkusuyla yorgan altına kaçan çocuk gibi, nefsimizin beton çatısını tepemize çekmiş, yaşamayı öldürüyoruz! Yağmurun yalnız suyunu toplayabiliyoruz;
ruhundan uzağız!
Halbuki ne güzel isim koymuşlar ona:
Rahmet.
Sayfa 137Kitabı okudu
Dışımda ne arıyorlar; içime doğru suçluyum ben. . .
Yapamadıklarımın, işlemediklerimin de suçlusu. . .
Bir de kalkmış, belki kendimden birine, ondan öbürüne geçer, bir merhamet yangını çıkar, bütün ülkeyi sarar diye, tımarhanelik bir hayâlin peşine düşmüş, gidiyorum.
Sayfa 136Kitabı okudu
Bir hâle geldim ki, bütün mantık ve nisbet hesaplarım kaybettim. (. . . )
Evet, Amerika'da bir cinayet işlense dünya çapında bir ses bütün insanlığa sorsa: "Kaatil kim?. . ."
"Benim!" diye bağırabilirim. . .
Soğuk kış geceleri, köprü altında yatan çıplakların vebali benim boynumda, gömleğimin yakasında. . .
İsterseniz çareme Âdlî Tıp baksın;
fakat bir hastahaneye girsem de, kan kanseri çeken sapsarı hastalar görsem, onları buhale ben mi getirdim, diye düşünüyorum.
Ben ne yaptım; uykuda, baygınlıkta, annemin karnında, babamın kanında, hangi cinayeti işledim, hangi mukaddesi kirlettim ki, kendimi, gelmiş gelecek bütün fenalıkların
tek sorumlusu biliyorum.
Beni görünce havalanan serçe, kaçırılan göz, çekilen perde, buruşan surat, bana beni hatırlatıyor.
Sayfa 135Kitabı okudu
Benim anlayışıma göre her fert, başucuna, «suçlu benim, herkes suçsuz!!!» levhasını
asmalıdır ama kendisi dururken, başka kimsede bu levhayı aramamalıdır.
Yoksa kendi levhasını düşürmüş, tepelemiş olur.
Sayfa 135Kitabı okudu
Ben herkesi bağışlamaya, her şeyi merhamete lâyık görmeğe ne kadar hazırsam, kendimi bu kanunun tek istisnası kabul etmeğe aynı nisbetle bağlıyım.
Ben affedilmemekten korkuyorum!
Onun için kendime, sonsuz bir af vazifesinden başka iş tanımıyorum!
Hiçbir makam âdi değildir;
âdi olan, insanlar. . .
Sayfa 101Kitabı okudu