Hepimiz geçmişin acılarını atlattığımızı düşünsek de aslında geçmeyen, belki de kabuk bağlayan, arada kanattığımız yaralar olarak kalır kalbimizde. Her kız çocuğunun kahramanı babası iken, erkek çocuklarınınki anneleridir ve bu yazılı olmayan bir kuraldır. Onlardan gördüklerimiz yada göremediklerimiz bizleri geleceğe taşır. Ama eksik, ama tam.Rhett annesinin onun terk edişini her gece farklı bir kız, ortam ve alkolle kamufle ettiğini sanıyordu. Ama bunların gerçek bir hayat olmadığının farkındamıydı derseniz, geç oldu ama oldu diye cevap verebilirim sanırım. Yakışıklı, kendinden emin ve egolu esas oğlumuz ilişkilerden nefret ediyor ve asla aşık olmayacağına inanıyordu. Ailesinde gördükleri onu bu hisleriyle boğuyordu da diyeniliriz. Ta ki en yakın arkadaşına duyduğu tutku ve kıskançlık hisleriyle kavrulana kadar.
Esas kızımız kesinlikle ama kesinlikle 'hep yanındayım' kavramını yanlış anlamıştı. Evet birinin yanında olmak,acılarını görmek mühim ama ya aşk? Gerçekten gözünü kör etmelimi? İşte bakın o konuda büyük şüphelerim var. Bazı konularda ki tepkilerini gerçekten fazla bulduğumuda itiraf edeyim. İlk kitapta arkadaşlıktan aşka dönüşen serüvenlerini okurken, ikinci kitapta aralarındaki keyifli dostluğu yitirmeden ilişkilerini ayakta tutmaya çalışmalarını okuduk. Ben sanırım ikiliyi arkadaşken daha çok sevmiştim. Kitap baştan sonunu belli eden, bolca yetişkin içerik ve çokça klişeye sahip olsada hızlıca kendini okutuyor. Benim çıtır-çerez tabirime kesinlikle uygun bir kitaptı.
