Kitaplara arka kapak yazılarını okumadan başlamayı severim. Nitekim bu kitapta da bunu uyguluyordum. Ama böyle yarısına falan geldiğimde şöyle bir göz gezdireyim diye baktım. Bakış o bakış. Güzelim kitapta en önemli olan olayı bam diye okumayayım mı ben. Siz sakın buna düşmeyin diye incelemenin başında belirtmek istedim.
Bu arka kapak olayı bittiğine göre romandan bahsedebilirim. Oldukça durağan bir romandı. Ki zaten olayın geçtiği yer, sınırlı bir alanı içine aldığı için bunun sebebini anlıyorsunuz. Neresi bu yer derseniz, Rosshalde malikanesi ki kitaba da ismini vermiştir. Bir de bu malikanede yaşayan ailemiz var tabi ki. Bu aile ressam baba, piyanist bir anne ve iki oğuldan oluşmakta. Anne ve baba mutsuz bir evlilik içindeler, bitmesi gerekirken bitemeyen. Bunun sebebi de en küçük oğulları. Özellikle ressam babanın düşkün olduğu. Peki bu böyle daha nereye kadar gidecektir?
Yazarın hayatından izler taşıdığını hem hikayede hem de bendeki eski baskı olduğu için kitabın kapağında görüyoruz. Ressamlık, Hesse'nin de bir parçası olduğu için taşlar yerine oturuyor. Başta malikaneyi -her ne kadar o olmasa da- kapak resmindeki gibi kafamda canlandırdığım için tatlı bir hikaye beklerken hüzün kokulu bir anlatıyla karşılaşmak da bir diğer sürpriz oldu bana.
Eğer bu kitabı tek bir cümleyle özetlemem gerekirse, bir ailenin çökmüş olan yapısında son kalan parçasının da düşmesini anlatıyor diyebilirim.
