Kitabı okuduktan sonra tam anlamıyla eski/yeni çatışmasını anladım. Yazar, ' medeniyetleşme ' kisvesi altında, eskinin kötü yanlarını terkedip yeniye kavuşalım derken, yeniyle beraber gelen toplumsal yozlaşmayı, insanın toplumuna ve kendine yabancılaşmasını, ne eskiye ne yeniye ayak uyduramayıp iki zıt çatışmanın altında ezilen neredeyse toplumun her kesiminden birey için geçerli olabilecek sıkıntıları; " Saat, Zaman ve Saatçi " metaforlarıyla net bir şekilde izah etmiştir.
Daha önceleri saatlerin mekanik aksanları beni cezbeder, bu hazdan kaynaklı bende ki albenisi yüksek nesnel bir maddeydi.
Ancak kitabın hayatıma girmesiyle birlikte, saat benim için nesnel bir maddeden fersah fersah ötede soyut anlamlar içermeye başladı.
Burada takdir görmesi gereken; yazar gündelik hayatta çok sıklıkla kullandığımız saati bir tuval niteliğinde kullanmasıdır, eserinde en göze batan boyalar toplum, devlet anlayışı, birey, kuşak çatışması olarak adlandırılabilir.
Ders niteliğinde bir başyapıt.
