Zülfi Livaneli'nin daha önce Son Adası'nı okumuştum ve çok beğenmiştim o yüzden hemen okumak istedim. Ama bana biraz çocuklara yönelikmiş gibi geldi. Son Adası nda anlatılan çoğu olay örgüsünü tekrardan okuyucu ile buluşturması okuyucunun hem hatırlamasına hem de bir yerden sonra sıkılmasına neden oluyor. Ama Son Ada güzellemesi ve bu hikayeyi çok güzel, ince bir üslupla siyasilere dokundurması Zülfü Livaneli'nin gerçekten güçlü bir kalem olduğunu gösteriyor.
Konusuna gelecek olursak; İnsanların birlikte yaşamaktan büyük bir keyif aldığı ,ülke sorunlarından uzakta mutlu ve mesut yaşadıkları bir ada var ve kendi tabirlerince Son Ada adını vermişler. Bu adayı yıllar önce bir kişi satın almış ve sevdiği tüm dostlarına buraya ev yapmaları için ısrar etmiş . Daha sonrasında Ada 40 kişilik bir kontenjana ulaşınca artık başka kimsenin alınmaması kararı alınmış. Burada insanlar adı ile değil genellikle daire numaraları ile anılırmış. Her şey adada bir dairenin boşalması ve eski devlet başkanının adaya yerleşmesi ile başlamış. Hikayenin asıl tüm duyguları yaşatan kısmı bu kısımda gerçekleşiyor.
Yer yer çok üzüldüm , çok kızdım insanlara ama sonra düşündüm aslında Livaneli gerçekliği birazda yüzümüze acı bir şekilde vurmuş kalemiyle.
Okumak isteyenlere keyifli okumalar diliyorum :)
