Herkes halinden hoşnut değil. Cüce uzun olmak ister, zayıf şişman.. hayat da böyledir. Kitap kasvetli öykülerden oluşuyor. Çoğu ölüm kokuyor. Her biri kendi içinde güzeldi.
Yıl bitmeden bir Ray daha okumakla iyi yaptım sanırım. Yılın son kitabıyla yıla veda.
Ben editör olsam Bradbury'nin bu kitaptaki öykülerinin çoğunu geri çevirirdim. Bazı öykülerde Bradbury'nin yazarlık gücünü görsem de çoğu öyküde bir amaçsızlık hissi oluştu bende.
Hiç yoğun bir şekilde içiniz sıkıldı mı? Ya da yoğun bir karamsarlığa kapıldınız mı? Bu ruh hallerine alışkın değilseniz biraz alıştırma gerekecek fakat eğer daha önce yaşadıysanız, bir de yağmurlu bir havada bir kahve eşliğinde Sonbahar Ülkesi'nin öykülerine adım atın bakalım.
Bilim kurgu, korku ve yeri geldiğinde fantastik ögeleri birbirine
Bu kitap benim için çok değerli bir kitap.. çok uzun süre bekledim ona ulaşmak için ve ulaştığımda ciddi anlamda uzun zamandır özlediğim birine kavuşmak gibiydi.. Kalbim yerinden çıkacaktı adeta. Herneyse elime alır almaz başladım okumaya ama tabi baya da korkuyorum okurken ya yücelttiğim kadar iyi bir değilse diye.. ama okumaya başladığım anda mükemmel bir hikâyeyle başladım yazmak istediğim o kadar şey var ki bu kitap için, nerdeyse tüm hikayeler için teker teker inceleme yapmak istiyorum. Belki de bilinçaltımdan dolayı bu kadar beğendim belki de yazarın kendisinden dolayı bilemeyeceğim. Bir kitabı okurken hissetmediğim duyguları hissettim diyebilirim benim için çok garip bir deneyimdi. Hikayelerin neredeyse her birinin sonunda birden fazla kez okumam gerekti ve tek seferde anlamamak o kadar hoşuma gitti ki bize büyük bir iş bırakmış yazar anlamamız için.. Anlamaya çabalamazsanız beğenmeyeveğiniz ama anladığınız ve içine ulaştığınız anda zevkle okuyacağınız bir kitap. Beni en çok etkileyen hikaye GÖL, kalabalık,kutudaki kukla, tırpandı.
“Sonbahar Ülkesi… O ülke ki her zaman yılın sonlarında yer alır. O ülkede tepeler sisli, nehirler pusludur. Öğlenler çok çabuk geçer, akşamın alacakaranlığı oyalanır, gece yarıları ise kalıcıdır. O ülke; kilerlerde, alt kilerlerde, kömürlüklerde, dolapların içinde, tavan aralarında ve güneş görmez yerlere bakan mutfakçıklarda var olur. İnsanları
Bazı sanat eserleri çok farklı şeyler anlatmalarına rağmen alımlayıcıya hemen hemen aynı hissi ve yaşantıyı tattırabiliyorlar. Kimi sanat eseri bunu göstererek yapar, kimisi dinleterek ve kimisi de “hissettirerek” . Böyle eserler için denecek çokta farklı şeyler olduğunu düşünmüyor ve hepsinin sanki “birmişçesine” değerlendirilebileceğini dahi düşünüyorum. O yüzden bu kitabı değerlendirirken bir başka kitap, “Ağaçlar” için yaptığım değerlendirme yazısına başvuracağım.
Ağaçlar bana gösterdiği, Sonbahar Ülkesi ise hissettirdiği için.
#45865018
İçindeki çoğu öykü bir yerlerden sizi vuruyor. Ama beni asıl vuran 2 öykü oldu. Başlangıç kitabı olarak okunabilir. Hatta günlük olarak öykü kitabı yapabilirsiniz. Ben tabi bunu yapamayacak kadar sabırsız kaldım.
Ölüm bu ülkede kol geziyor. Her hikayesinde ölümü anlatan bir eser. Kimi zaman bir kaza, kimi zaman cinnet geçiren bir koca hatta bebek katiller...Kitabı okurken her yanınız gerilip kasvet dolacak, işte buna Ray Bradbury etkisi denir.
Teması ölüm olan bir kitap...Okurken o soğukluğu hissediyorsunuz ve ilerlemek her hikayeden sonra biraz daha güçleşiyor. Ama yine de hayatın gerçeği olan bir şeyi hatırlamak bizim yararımıza."Her canlı ölümü tadacaktır." Adını en sevdiğim mevsimden alması dikkatimi çekti, biraz da dramatik ruhuma hitap ettiğini fark ettim. Bu kitabı okumak size bir şey kazandırır mı emin değilim. Belki de eziyet olarak algılayabilirsiniz. Objektif olursak, ölüm gerçeği, sürükleyici biraz da iç karartıcı bir dille yansıtılmış. Depresif bir modda okunmaması tavsiye edilir, zaten karanlık bir ruh halinde pek bir getirisi olmayacağını rahatlıkla söyleyebilirim.
Son olarak, şu dünyada yaşanacak son gerçeğin ölüm olacağını varsayarsak, hayatta kalabilme çabanıza olumlu olumsuz düşünceler ekleyeceği aşikar.
Korkudan ziyade merak ve verilmek istenen mesajlara yüklü. Hikayelerin konuları çok güzel düşünülmüş. Bir hikayeyi bitirdikten sonra kendisini düşündürtüyor. Düşüncelere daldırıyor. Gerilim dozu fazla olmasa da bazı öykülerinde yer yer kendini hissettiriyor.
