Sonsuzluk ve Bir Günlük
Petros MarkarisSonsuzluk ve Bir Günlük Gönderileri
Sonsuzluk ve Bir Günlük kitaplarını, Sonsuzluk ve Bir Günlük sözleri ve alıntılarını, Sonsuzluk ve Bir Günlük yazarlarını, Sonsuzluk ve Bir Günlük yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.17 Haziran 1996, Pazartesi
Karısının günlükteki sözleriyle diyalog ve karısının bir dileği duyulur: Yaşadıkları günün hiç bitmemesi, yarının da bugün gibi olmasını dilemektedir. "Yarın nedir?" diye sorar karısına A. Karısı "Kim bilir?" diye cevap verir, "Yarın belki de sonsuzluk ve bir gündür."
Sayfa 64 - İstos YayınKitabı okudu
“Görüyor musun?” dedim yönetmenlik okuma hayalleri kuran ve bu kadar saattir telefonda ne konuştuğumuza anlam veremeyen kızıma. “Sanatın kahve eşliğinde sohbet olduğunu sanmayasın. Köpek gibi çalışmaktır sanat.”
Sayfa 89 - İstos
Eleni
Biliyorum bir gün gideceksin. Gözlerinde uzak rüzgârlar esiyor. Ama bugün, bugünü bana ver, sanki son günmüş gibi.
Sonsuzluk ve Bir Günlük
“….seni dünden daha çok seviyorum
ama yarından daha az…”
“İnsan her an yeniden doğmaya hazır olmalıymış ! Nerden başlayacağını bilmezse bile…”
“…
Yarın ne kadar sürer Anna ?
Sonsuzluk ve bir gün …”
“ yakında o büyük yolculuğa çıkacaksın ,,,
limanlar , bütün dünya …”
“…
Ve baharın riyakar umutları …”
"Çehov ne demiş biliyor musun? Asıl zorluk, fazlalık oldukları zaman bir metindeki güzel kısımları atabilmektir" dedim. "Güzel olmayan kısımları zaten çıkarmak kolaydır."
"Zaman nedir?" diye sorar çocuk.
"Zaman, deniz kenarında beştaş oynayan bir çocuktur."
"dünyanın hareket etmediğini kanıtlamaya kesinlikle kararlı olarak girişeceğiz! Ve ancak bu yolda başarısızlığa uğradığımızda, umarsız bir yenilgiyle karşılaşıp yaralarımızı yalamaya koyulduğumuzda, düşünülebilecek en büyük üzüntüyü yaşarken, yoksa her şeye rağmen haklımıydık, yoksa dünya dönüyor mu, diye sormaya başlayacağız."
Fakat sahnedeki en büyüleyici şey ise Şair'in kendisi: Otobüse biner, Ufaklık'la beraber oturan A'yı görür ve A'ya Solomos'un Parlak Gün şiirini okur:
Parlak güneşin habercisiydi
Şafağın son serin yıldızı
Ne bulut aşıyordu ne de sis
Gökyüzünün hiçbir yerini
Oradan yavaş yavaş esiyordu
Tatlı rüzgar, yüzüne doğru
Kalbinin ta içinden konuşur gibi:
Hayat tatlıdır ve...
Şair son dizeyi söylemez: "... kapkaradır ölüm." Unutmuş gibi yapar ve tekrarlar: "Hayat tatlıdır..." Dizeyi tamamlamadan inmeye doğru yöneldiğinde A arkasından seslenir: "Söylesene, yarın ne kadar sürer?"
İkimiz de büyülenmiş vaziyetteydik, çünkü otobüs sahnesi belki de senaryonun en iyi sahnesi olmuştu.
Sayfa 96Kitabı okudu
"Dün sen gittikten sonra Vivaldi'nin iki mandolin için konçertosunu dinledim" dedi (Hala bilmeyenler varsa, bu Theo'nun en sevdiği parçadır), "Konçerto bittiğinde, yan evlerden birinde -hangisiydi anlamadım- aynı parçanın çaldığını işittim. Sanki benimle konuşuyormuş gibiydi. Birden aklıma bir fikir geldi. İhtiyar Adam sabahları uyandığında bir müzik koyar. Civar evlerden birinde de aynı müzik işitilir. Her gün neredeyse aynı şey tekrarlanır. Bazen o, bazen başkasının başlatmasıyla. Yani biri müziği koyar, İhtiyar da ona cevap verir."
Fikir hoşuma gitti. Çünkü bu, hiçbir zaman doğrudan iletişim kurmamış iki kişinin özgün diyaloğu gibiydi. İhtiyarın yalnızlığını ve daha sonra Ufaklık'la kuracağı ilişkiyi açıklayabilecek bir buluştu.
Sayfa 51Kitabı okudu