Bu kitap benim için apayrı bir mana içermektedir. Hayatımın sorusunun cevabını bu kitapta buldum... Uzlet kavramını bu günlerde yanlış anlıyoruz ve yanlış anlatılıyor. Uzlet denilince, herkesden ve herşeyden uzaklaşmak olduğu düşünülmekte. Evet bir bakıma öyle, fakat kişi nefsi emmaresini dahi henüz yenmemişken, uzlete çekilmesi demek, ancak nefsiyle ve şeytan ile beraber insanlardan kaçıyor olmak anlamına gelir ki bu da pek başarılı sonuçlar elde etmemize imkân vermez. Zamanımızdaki dindar tayfanın da sürekli insanlardan kaçıp, özüme gidiyorum, rabbime dönüyorum cümleleri uzlet manasını taşısa da esas itibariyle kişi ne kadar rabbine yakınlaşabilmektedir? Aksine bu insanı yalnızlaştırmaya götüren bir sureç değilmidir? Halbuki insana gerek olan, onun elinden tutup onu dosta götürecek olan dost değil midir? İşte bunların açıklandığı ve yanlış anlaşılmayı gideren bu pek önemli kitabı uzlet düşüncesinde olan herkese tavsiye ederim..
Alakalı alıntılar:
Uzlet, insanın kendi gönlündeki mağaraya sığınmasıdır. (Sayfa 54)
Evet, kimi zaman gönlümüzdeki o mağaraya girmek için gereken vakitlerde saatler, günler, aylar, yıllar harcansa belki bir damla Feyzi İlahi hasıl olmaz ancak bir gün gelecek o kapı açılacaktır, bir dost gelip o kapının açılmasına vesile olacaktır.
Nefsi emmareyle girilen kapıların açılmasını bekleme. Kapıyı açacak olan, dosta götüren dostların elidir.
Dost eller bu hakikat itibariyle insanın fethe nail olmasına vesile olanlardır. Emri İlahi ile Cenabı Hakk'ın Nazarı İlahiyesi'nde uzletin en tatlı halini yaşamana, Feyzi Ilahi'ye nail ve gark olmana, muteber derecelere ermene vesile olanlardır.
(Sayfa 55)
