Memduh Şevket Esendal'ın 3 romanı var. Genelde hikaye yazmış. 3 romanda da hep aynı tadı aldım. Kitaplarındaki yaşamlar,karakterler o kadar bizden,o kadar doğal ki okurken nasıl ilerledigimin farkında olamıyorum. Karakterler arasındaki konuşmalara da ayrıca bayılıyorum. Bu kitapta Perihan ile Behice arasındaki sohbetler o kadar güzeldi ki ince detaylar,espriler en önemlisi aynı biz gibi. Ben yazarın en çok bu yönünü sevdim. Bu doğallığı,bu sıcaklığı, bu samimiyeti yansıtabilmek gerçekten büyük başarı. Yazarın bir başka özelliği kitaplarında sonlar bir yere varmıyor,biraz havada kalıyor. Zaten bu eser de yazarın ölümünden dolayı yarım kalmış. Buna rağmen cok keyif alarak okudum. Keşke daha fazla roman yazsaymış. Bu son roman da bitince üzüldüm resmen.
