Yazının anlamını kimine göre değiştiren, kimine göre yerli yerine oturtan niteliğiyle ezberegelen yazı olgusunu hayatın gerçekliğiyle işleyen Blanchot’ya bir borcumuz var diyebilirim. Bu eseriyle (başyapıt demeliyim), yazının niteliği üzerine bir devrim gerçekleştirmiştir yazarımız. yazı uzamını imgenin yokluğuyla çeviren Blanchot’nun kim olduğuna baktığımda karşımıza yine Nietzsche çıkmış olması beni artık şaşırtmamaya başladı. Kendisi Nietzsche felsefesinin çoğulculuk esasından hayli etkilenmiş ve yazı olgusunun içeriğini, insan zihnindeki ezberi bozacak şekilde değiştirmiş bir isimdir. yazı üzerinde başka bir yazının denemesini yapan bir çılgından bahsediyoruz. yazının anlaşılabilirliğine, okunabilirliğine aslında yazının kendisi engeldir diyen yazar, bunu aşmanın yolu da üst-yazı seviyesine çıkmakla aşılabileceğini söyler. bunu diyen biri, sessizliğin de bir yazınsal ürün olduğunu da iddia edebilir. Blanchot ediyor. kitabın dili oldukça farklı (farklı mı desem bilemedim). bu yüzden ağır aksak okunuyor ve anlatım tarzı bahsettiği gibi üst-yazı şekliyle. en azından bahsettiği ideale yakın ancak zor bir üslup. sık sık cümle tekrarı yaptırdı bana. açık konuşmak gerekirse çoğu insan sıkılır bu kitabı okumaktan. dil çözümlemesine uzaktan yakından ilgi duyan biri için ideal bir kitap diyebilirim. ve bir de çılgınlar için. başka kim okuyacak böyle bir dahiyi.
