Herkesin Bir umudu vardır,
Bir savaşı,
Bir kaybedişi,
Bir acısı,
Bir yalnızlığı,
Bir hüznü.
Çünkü herkesin bir gideni vardır,
İçinden bir türlü uğurlayamadığı.
|
Yaşımdan yorgunum,
Yaşımdan telaşlıyım bugünlerde!
Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum!
Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda!
Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında!
Hiç bilmiyorum!
Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor!
Ne zaman kendimizden ödün versek,ne
zaman birine sonsuz güvensek daha çok
kırılmadık mı? O zaman ne gereği var ki
yanlızca sevgi vermenin,hissetirmenin?
Ne gereği var her seferinde kırılacaksa
güvenimiz? O mutlu olsun,o gülsün ,onun
canı yanmasın, moreli bozulmasın diye
kaybetmedik mi hepimiz? Peki bizim
canımızın acısı,kalbimizin kırığı kimin
umurunda? Aslında hiçte kimsenin
umurunda değil ..Birileri herşeyi yoluna
koyuyor ,hayatına bakıyor.Sevgi ,emek,
fedakarlık....
Hepsi bizim kendi kuruntumuz.
Çünkü sevgi,emek fedakarlık karşılıklı
olduğu sürece anlam kazanıyor.Ee böyle
olmayınca da sevgimiz gibi iyi niyetimizde
kimsenin umurunda olmuyor...