“Türkiye'de emekçi sınıfların mücadelesi, bu sınıf insanlarının kadın, erkek, çocuk yani tüm bireyleriyle bilinçlenip, belli bir kültür düzeyine erişmesi ile gerçekleşecektir, ”
“Yaşam ve varoluş, birbirinden kesinlikle ayrılan iki olgudur. İnsan kendi deliliği üzerinde ısrar etmelidir. Çünkü yaşam, ancak henüz erişilmemiş, henüz denenmemişse varabilmek için sınırların zorlanmasıyla sanata varma çabasında "varoluş"a dönüşür.”
“Ne olursa olsun, insan yeryüzüne, düşünsel açıdan kendi kendini inşa etmek için geldiğini, içindeki ‘kötülüğü’ yenmesi gerektiğini, bencillikten kaynaklanan ‘kötülük’ dediğimiz duyguyu yenmesi gerektiğini kavramak zorundadır.”
Gerçi ben kaçtım. Ama kaçtığım ve saklandığım gerçek beni her zaman izledi. En yakınımdan da daha yakınımda kaldı. Bu acıyı algıladım, duydum, dinledim, bu acıya kulak verdim, bu acıda boğuldum.
Neden yazılır? Dünya acılı olduğu için yazılır. Duygular taştığı için yazılır. İnsanın kendi zavallılığından sıyrılması çok güç bir işlemdir. Ama insan bir kez bu zavallılıktan sıyrılmayagörsün, o zaman yaşamı kendi egemenliği altına alabilir. İşte böylesi bir egemenliği bir iki kişiye daha anlatmak için yazı yazılır. (Ya da kendi kendine kanıtlamak için). Çünkü, insanın kişisel özgürlüğü, kendi dünyasına egemen olmasıyla başlar. Dünyasına egemen olan insan, acıları coşkuya, bunalım yaratmaya, sevgisizliği sürekli aşka dönüştürebilir. Ben dünyama egemen olmayı edebiyatla öğrendim.
Çağdaş İtalyan yazarı Luigi Malerba'ya, Berlin'de “Neden yazıyorsunuz?” diye sordular, "Roma'ya tahammül edebilmek için” dedi.
Neden edebiyat? Yeryüzüne dayanabilmek için.
"Kendimi yeniden toparlıyorum, atılan ve düşerken tutulan top gibi. Yarın bugün büyük bir çalışmaya başlayacağım, hiç zorlanmadan yeteneklerim doğrultusunda gelişecek bir çalışma. Gücüm yettiği sürece bu çalışmayı kesmeyeceğim. Ot gibi yaşamaktansa, uykusuz kalmak daha iyi.”