Zamanımızın Bir Kahramanı
Mihail Yuryeviç LermontovEn Eski Zamanımızın Bir Kahramanı Sözleri ve Alıntıları
En Eski Zamanımızın Bir Kahramanı sözleri ve alıntılarını, en eski Zamanımızın Bir Kahramanı kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Garip olsa da, düşmanlarımı severim ben. Eğlendirirler beni, kanımın akışını hızlandırırlar. Her zaman tetikte olmamı, her bakışı, her sözcüğün anlamını yakalamamı, karşımdakilerin niyetini sezinlememi, komploları çözmemi, aldanmış gibi yapıp sonra bir tekmede onların kurnazlık kalelerini, kötü niyetlerini darmadağın etmemi sağlarlar..
Sayfa 168Kitabı okudu
Tutkularımı, davranışlarımı sıkı bir dikkatle ölçüp biçiyorum, ama hep dışarıdan, içine girmeden. lki insan var benim içimde: Biri sözcüğün tam anlamıyla yaşıyor, öteki ise düşünüyor ve onu yargılıyor.
Sayfa 193Kitabı okudu
Bir anti-kahraman
" Çocukluktan beri budur benim kaderim. Herkes yüzümde kötü duyguların belirtilerini aramıştır hep, oysa hiç bir kötülük yoktu içimde. Ama onlar var olduğunu düşünüyorlardı, istedikleri de oldu sonunda. alçakgönüllüydüm, gösteriş meraklısı olmakla suçladılar beni, bu yüzden açılmaz oldum insanlara. İyiyi ve kötüyü ruhumun derinliklerinde hissediyordum. Hiç kimse sevmiyordu beni, herkes gururumla oynuyordu. Kin güden bir çocuk olup çıkmıştım. Ama öteki çocuklar gülüp eğleniyorlardı, konuşkandılar. Ben kendimi onlardan yukarı görüyordum, onlar ise beni kendilerinden aşağıda. Kıskanç bir çocuk olmuştum. Bütün insanları sevmeye hazırdım ama kimse anlamıyordu beni. böylece kindar biri oldum. Renksiz gençlik yıllarım kendimle ve dünyayla savaşarak geçti. Alay edilmekten korktuğum için en güzel duygularımı yüreğimin derinliklerine gömdüm. Orada ölüp gittiler. Gerçeği söylüyordum inanmıyorlardı, bu kez yalan söylemeye başladım. Dünya'nın ve toplumun çıkarlarının nasıl döndüğünü öğrenince yaşam biliminde usta oldum. O zaman, başkalarının böyle bir ustalıkları olmadan nasıl mutlu olduklarını, benim yılmadan ermeye çalıştığım o mutluluğa hiç bir çaba harcamadan nasıl erdiklerini anladım. İşte o zaman bir umutsuzluk çöktü içime. Ama tabancayı şakağa dayayarak son verilen umutsuzluklardan değildi benimki. Sevimlilikle ve içten bir gülümsemeyle gizlenilmeye çalışılan soğuk, güçsüz bir umutsuzluktu. ruhsal yönden sakattım artık, ruhumun yarısı yoktu... "
"Yabani bir kadının sevgisi bir sosyete kadınınkinden pek de farklı değilmiş. Birinin cahilliği ve basitliği ötekinin hoppalığı gibi bıktırıyor insanı".
"Toplum bozmuş ruhumu, kafam huzur bulmuyor, kalbim doymak bilmiyor. Hiçbir şeyle yetinmiyorum: Hazlara alıştığım gibi hüzne de kolayca alışıyorum ve yaşamım gün geçtikçe daha boş oluyor".
–"Sen bütün insanlığa kin bağlamışsın galiba."
-"Hakkım da var."
–"Yapma."
Sayfa 90Kitabı okudu