Birlikte ağlayabileceğim kimse yoktu yeryüzünde. Kimse yoktu yeryüzünde... Sokaklar, köşeler, sokak lambaları... Hiçbir şeyi tanımıyordum.
Sayfa 81 - Can Yayınları, 1988Kitabı okudu
Yine akşam, yine gurbet, yine başımda efkar..
Ve yine içimde şarkılı sesin.
Gözlerimde çizgi çizgi duraklar
Duraklarda hayal meyal sen misin?
Gurbetlik zor değil mi.
Gurbeti giden mi yaşar.Kalanmı.
Bunun cevabını kimse veremez
Giden bir gurbet de burada bırakır
Zamanla alışır insan
O dakikalarda zaman da hızlanı verir
Birkaç gün sonra beş dakika olur.
Sonra on beş.Sonra bir de bakmışsın saatler.
Sonra o saatlerin arasında öğütülmüş gitmişiz.Hepimizin payına düştü o gurbet?
... Gönül Dağı 🥀🥀🥀
Gör ki felek bize neler eyledi
Attı gurbet ele pürelerimiz'
Bir kimse bulmadım derdim' söyleyim
Gel tabip incitme yarelerimiz'
Aşkın çileleri doldu eksildi
Hasiret gönlümün yayı asıldı
Kime dost dedimse umut kesildi
Her yandan kesildi çarelerimiz
Garib'im gönlüm gamda efkarda
Yüce dağlar perde oldu arada
Ölürüm kurtulmam ben bu yarada
Dost olan bağlasın karalarımız'
..... Neşet Ertaş 🥀🥀
Yalnız hastanedekilere değil hiçbir İsveçliye, hatta hiç bir Avrupalıya anlatamazdım bunu. Çünkü anlamazlardı. Onların gözünde ikimizde Türk parantezine alınmıştık. Adının başında Türk sıfatı oldu mu ister faşist ol ister komünist, ister cellat ol, ister kurban fark etmezdi.
Sayfa 170Kitabı okudu
İlk kez duyduğum göçmen hastalığı.
Daha sonra hastanedeki doktor bunu “Göçmen hastalığı” olarak adlandıracaktı. “Fiziksel hiç bir sorununuz yok” diyecekti bana. “Zaten filmler, tahliller de bunu kanıtlıyor.” Sonra “Göçmen hastalığı” dediği şeyi anlattı. Belirli semptomları olan bir hastalıktı bu. Gıdaların iklimin ve koşulların aşırı değişikliği ve bulunduğu çevreye uyamama sonucunda gerçekten fizyolojik bozukluklara da varabilecek bir sarsılma ortaya çıkıyordu.
Sayfa 140Kitabı okudu
Ben de ülkemden nefret ederek ayrılmıştım ama aradan geçen onca yıldan sonra anlıyordum ki hiç kimsenin toprağından tamamen kopmasına imkân yoktu. Ağaçlar bitkiler gibi o toprağa dikilmiştik.
Sayfa 126Kitabı okudu
Akranı pek çok kadına göre mutlu ve rahat bir hayat yaşamamış mıydı yani? İnsan nerede doğduysa oralıdır, diyordu. Ben doğduğum şehirden ayrılırken parçalara bölündüm, o parçaları bir araya getirmek için didinmekle geçti ömrüm.
Bir yerden koparılmak zordur; veda etmek ise ondan çok daha zor...
Sayfa 103
Bu acıttı işte...
"Fukuoka doğduğunuz yer mi? Ama siz yıllarca burada yaşadınız, burada çalıştınız, Ogata-San. Nagasaki'deki bizlerin de sizin üzerinizde hiç hakkımız yok mu yani?"
Ogata-San gülüp başını bir yana eğdi. "İnsan bir yerde çalışıp oraya katkıda bulunabilir, ama bütün bunların sonunda" -omuzlarını silkip dalgın dalgın gülümsedi- "hepsinin sonunda yine de büyüdüğü yere dönmek istiyor."
Sayfa 131
"Dün görüşemedik.
iki yüzyıl görüşememişiz gibi geldi.
Ve üç yüzyıllık göresim geldi seni."
Cemal Süreya
Bir kelamına hasret kaldığın insanın susması ne acı bir şeydi.
Sayfa 343Kitabı okudu
Həsrət...
İnsan ən çox həsrətində qaldığı şeyi sevir. Bir gün ona əli çatsa adiləşəcək, bir ay sevincdən uçub sonra heç istəmirmiş kimi laqeydləşməyə başlayacaq. İlk dəfə onu həyəcanlandıran mahnı kimi yanaşacaq bir müddət sonra. Dinləməsi ürək bulandıracaq. Əzbərlədiyi sözləri növbəti dəfə təkrar etmək onu bezdirəcək və mahnını unutmağa çalışacaq. Həsrət bitdiyi an hər şey bitəcək, çünki istədiyi şeyə qarşı olan tək duyğu onu əldə edə bilməməyin həsrəti idi. Ona görə bəzi şeylər əl çatmadığı halda gözəldir. Bəzən bəzi şeylərə əl çatmamalıdır ki həmin dəyərdə qalsın. Çünki bəzi şeylər o dəyərə layiqdir. Necə ki, Dostoyevski deyib "Əmin olun ki, Kolumb Amerikanı kəşf etdikdə xoşbəxt olmadı. O Amerikanı axtararkən xoşbəxt idi..."