"İnsan; kavuşmak denen rüzgar esecek diye, bir pencerenin önünde kırık yıl beklermiş .."
Həsrət...
İnsan ən çox həsrətində qaldığı şeyi sevir. Bir gün ona əli çatsa adiləşəcək, bir ay sevincdən uçub sonra heç istəmirmiş kimi laqeydləşməyə başlayacaq. İlk dəfə onu həyəcanlandıran mahnı kimi yanaşacaq bir müddət sonra. Dinləməsi ürək bulandıracaq. Əzbərlədiyi sözləri növbəti dəfə təkrar etmək onu bezdirəcək və mahnını unutmağa çalışacaq. Həsrət bitdiyi an hər şey bitəcək, çünki istədiyi şeyə qarşı olan tək duyğu onu əldə edə bilməməyin həsrəti idi. Ona görə bəzi şeylər əl çatmadığı halda gözəldir. Bəzən bəzi şeylərə əl çatmamalıdır ki həmin dəyərdə qalsın. Çünki bəzi şeylər o dəyərə layiqdir. Necə ki, Dostoyevski deyib "Əmin olun ki, Kolumb Amerikanı kəşf etdikdə xoşbəxt olmadı. O Amerikanı axtararkən xoşbəxt idi..."
Bir kelamına hasret kaldığın insanın susması ne acı bir şeydi.
Sayfa 343Kitabı okudu
"Dün görüşemedik.
iki yüzyıl görüşememişiz gibi geldi.
Ve üç yüzyıllık göresim geldi seni."
Cemal Süreya
Bu acıttı işte...
"Fukuoka doğduğunuz yer mi? Ama siz yıllarca burada yaşadınız, burada çalıştınız, Ogata-San. Nagasaki'deki bizlerin de sizin üzerinizde hiç hakkımız yok mu yani?"
Ogata-San gülüp başını bir yana eğdi. "İnsan bir yerde çalışıp oraya katkıda bulunabilir, ama bütün bunların sonunda" -omuzlarını silkip dalgın dalgın gülümsedi- "hepsinin sonunda yine de büyüdüğü yere dönmek istiyor."
Sayfa 131
Bir yerden koparılmak zordur; veda etmek ise ondan çok daha zor...
Sayfa 103
Akranı pek çok kadına göre mutlu ve rahat bir hayat yaşamamış mıydı yani? İnsan nerede doğduysa oralıdır, diyordu. Ben doğduğum şehirden ayrılırken parçalara bölündüm, o parçaları bir araya getirmek için didinmekle geçti ömrüm.
Ben de ülkemden nefret ederek ayrılmıştım ama aradan geçen onca yıldan sonra anlıyordum ki hiç kimsenin toprağından tamamen kopmasına imkân yoktu. Ağaçlar bitkiler gibi o toprağa dikilmiştik.
Sayfa 126Kitabı okudu
