Yalnız hastanedekilere değil hiçbir İsveçliye, hatta hiç bir Avrupalıya anlatamazdım bunu. Çünkü anlamazlardı. Onların gözünde ikimizde Türk parantezine alınmıştık. Adının başında Türk sıfatı oldu mu ister faşist ol ister komünist, ister cellat ol, ister kurban fark etmezdi.
Sayfa 170Kitabı okudu
İlk kez duyduğum göçmen hastalığı.
Daha sonra hastanedeki doktor bunu “Göçmen hastalığı” olarak adlandıracaktı. “Fiziksel hiç bir sorununuz yok” diyecekti bana. “Zaten filmler, tahliller de bunu kanıtlıyor.” Sonra “Göçmen hastalığı” dediği şeyi anlattı. Belirli semptomları olan bir hastalıktı bu. Gıdaların iklimin ve koşulların aşırı değişikliği ve bulunduğu çevreye uyamama sonucunda gerçekten fizyolojik bozukluklara da varabilecek bir sarsılma ortaya çıkıyordu.
Sayfa 140Kitabı okudu
Ben de ülkemden nefret ederek ayrılmıştım ama aradan geçen onca yıldan sonra anlıyordum ki hiç kimsenin toprağından tamamen kopmasına imkân yoktu. Ağaçlar bitkiler gibi o toprağa dikilmiştik.
Sayfa 126Kitabı okudu
Həsrət...
İnsan ən çox həsrətində qaldığı şeyi sevir. Bir gün ona əli çatsa adiləşəcək, bir ay sevincdən uçub sonra heç istəmirmiş kimi laqeydləşməyə başlayacaq. İlk dəfə onu həyəcanlandıran mahnı kimi yanaşacaq bir müddət sonra. Dinləməsi ürək bulandıracaq. Əzbərlədiyi sözləri növbəti dəfə təkrar etmək onu bezdirəcək və mahnını unutmağa çalışacaq. Həsrət bitdiyi an hər şey bitəcək, çünki istədiyi şeyə qarşı olan tək duyğu onu əldə edə bilməməyin həsrəti idi. Ona görə bəzi şeylər əl çatmadığı halda gözəldir. Bəzən bəzi şeylərə əl çatmamalıdır ki həmin dəyərdə qalsın. Çünki bəzi şeylər o dəyərə layiqdir. Necə ki, Dostoyevski deyib "Əmin olun ki, Kolumb Amerikanı kəşf etdikdə xoşbəxt olmadı. O Amerikanı axtararkən xoşbəxt idi..."
Akranı pek çok kadına göre mutlu ve rahat bir hayat yaşamamış mıydı yani? İnsan nerede doğduysa oralıdır, diyordu. Ben doğduğum şehirden ayrılırken parçalara bölündüm, o parçaları bir araya getirmek için didinmekle geçti ömrüm.
