Karikatürlere her zaman ilgi duyarım. Gazete, dergi, vs. karikatürlerini merakla incelerim. Genelde kıvrak bir zeka, ince bir mizah anlayışı vardır. Toplumsal eleştiriler, siyasilere yergiler mevcuttur. Karikatüristler genelde muhaliftir. Ağlanacak halimize cesaretle güldürürler.Yiğit Özgür’ün 2009 yayınlanan karikatürler kitabında çok güldüğümü söyleyemeyeceğim. Mizahtan anlayışın bel altı olmasını ( salt) sevmiyorum.
Tek başına ve uygun bir anda karşılaştığınız tek bir kare sizi güldürebilirken, 100 küsur sayfada aynı mantıkla üretilmiş karikatürler beni güldürmedi ama düşündürdü. Şöyle ki, mizah denince neden ille argo ve cinsellik üzerine saplantılı düşünceleri ( tırnak içerisinde genelleme yapıyorum) alıyoruz. Yıllarca Nejat İşler’in aynı jargonlu espirilerine gülündü. ( Büyük ustayı rahmetle anıyorum. Benim eleştirim aynı yapıyla benzer espiri üretmek üzerine, üstelikte temel motifim cinsel fobiler ve argo söylem üzerine olması. Küfür komik değildir. Hatta bence hüzün barındırır. Zira genelde çaresiz insanlar küfreder.) Yiğit Özgür’ün karikatürlerinde de bu vardı.
Okumak, farklı kategorilerde okumak bakış açınızı, pencerenizi genişletir. Dilerim sizin gökyüzünüz masmavi, okuyacak kitabınız bol olur :))
Mert Dolapçıoğlu kendine has bir çizim dili yaratmış bu gerçek takdir etmeyen değer.
Karikatürler 1 
