Klasik bir Tezer Özlü anlatısı, yoğun cümleler, kasvetli hava, karamsarlık..iç sıkıntısı veren bir kitap. Referans yazarlarını, yol hallerini, gezdiği şehirleri ve aralarındaki bağlantıyı çok güzel kurmuş, biraz daha üzerine düşseydi güzel bir şehir anlatısı sunabilirdi..
Çocukluğun Soğuk Geceleri ve Yaşamın Ucuna Yolculuk'ta hissettiğim tek şey Özlü'nün sadece kendi derdiyle, modern dünyanın, alışılmışın içine sıkışmış kendi sancısıyla ilgileniyor olması, zaten 'Gamlı Prenses' lakabı ve tarzı da bu.. Bazı bölümlerdeki toplumsal eleştirilerini ve kendince başkaldırılarını beğensem de 'ben, ben, ben...' tavrı ve olayları dramatize etme bana hitap etmiyor.