zərif bir şeyi ifadə edir ..
Melanxoliyadan danışacağıq, lap yəqin. O da deyəcək ki, bu söz elə özü kədərli sözdür. Mən deyərəm ki, yox, bu nostaljidir, işıqlı bir kədər var bu sözdə.
Sayfa 100Kitabı okudu
Sevmekten çok sevilmesi bizim için talihsizlik olan kadını duygulanarak düşünürüz. Artık bizim için “ölüden de öte” değildir. Sevgiyle hatırladığımız bir ölüdür. Adaletli olmak gerekirse ona ilişkin fikrimizi düzeltmemiz şarttır. Ve o da ataletin kadirimutlak fazileti sayesinde kalbimizde ruhen dirilir ve ondan uzakta, sükûnet içinde, gözümüzde yaşlarla yürüttüğümüz son yargılamada hazır bulunur...
Sayfa 228 - Marcel ProustKitabı okudu
Kaygıyla kaldırıyor düşünceli başını,
Rüzgârın güçlü soluğunu çekiyor birden içine...
Sayfa 137 - Marcel ProustKitabı okudu
Sahilde ya da ormanda gezinirken anlık bir tefekkürün ya da tahayyülün hazzına kapıldığında, hatta rüzgârın estirdiği bir rayiha ya da ezgi usulca onu ele geçirdiğinde, bir an derdini unutturduğunda ansızın kalbinde acılı bir yara açılıyor, dalgaların ya da yaprakların üzerinde, ormanın ya da denizin belirsiz ufkunda görünmez fatihinin muğlak görüntüsü beliriyor; bulutların ötesinden gözleri tıpkı kendisini ona sunduğu günkü gibi parlayarak, içinden çektiği bir oku daha sapladıktan sonra sadağıyla birlikte kaçıp gidiyor sonra...
Sayfa 133 - Marcel ProustKitabı okudu
Nedenini bilmediği bir işkencenin zavallı kurbanıydı; bu marazın çaresi bulununcaya kadar belki de aylar boyunca bu şekilde devam edeceğini, ona rahat bir uyku uyutmayacağını, özgürce düşlere dalmasına izin vermeyeceğini düşününce içini bir korku kaplıyordu...
Sayfa 121 - Marcel ProustKitabı okudu
Seni ölesiye öperim canım. Nerde o ölüm! Tanrı bana kepazelik ölümler sundu hep.
Sayfa 122 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Melanxoliya yağır başlıqdan))
Melankolimi ve öfkemi gizlemek için büyük çaba sarf ettim ve bunun yerine kendimi masum bir neşe havası geliştirmeye adadım. Böylece yavaş yavaş ekzantirik bir soytarıya dönüştüm.
Sayfa 16Kitabı okudu
Beni sarar..
Çok depresif günler geçiriyorum.
Dinlediğim her şarkıdan, okuduğum her şiirden etkilenir oldum. Üstelik az evvel çok derin bir cümle gördüm.
-Mezarda bile var çiçek, beni neden sevmedin?
Gün batımında kaybolan bir umut,
Melankolinin gölgesinde beklerim.
Yavaşça düşer gece perdeleri,
İçimde çınlayan hüzün ezgileri.
Rüzgar, sessizce anlatır geçmişi,
Yapraklar düşer, öykülerini unutmuş.
Bir eski fotoğraf, sararmış köşeleri,
Melankoliyle bulur izini.
Gözlerim uzaklara dalarken,
Eski anılar gelir aklıma.
Kayıp zamanın ardından özlem,
Melankolinin derin sularında yankılanır.
Sessiz sokaklar, boş meydanlar,
Gönlümde çınlayan melankoli çanları.
Bir hüzün bulutu sarar her yanı,
Melankolinin dansında kaybolurum.
Gecenin karanlığında yürürüm,
Işıksız yolları izlerim.
Melankoli, gölgesinde bıraktığı anılarla,
Gönül bahçemde solgun çiçekler bırakır.
Melankolim miladım kadar.
Yas tutarken ölenler için kederleniriz,
Melankolideyse onlarla beraber ölürüz.
Darian Leader