Hüzn'e müptela olanların, Gece'si "Şebi Yelda" olur.
Hüzünle sevdalı olanları Rüyalar koynuna alır.
Canıma acı tepilen anlarda, sığınağım uykular oldu hep. Garip değil mi? Dertliler sabahlarken, benim göz kapaklarım kapanıyor. Ruhum mu kaldıramıyor bunca hüznü?! Hani derler ya; "Acıya dayanamadı, bayıldı"...O misal her halde...
Çok depresif günler geçiriyorum.
Dinlediğim her şarkıdan, okuduğum her şiirden etkilenir oldum. Üstelik az evvel çok derin bir cümle gördüm.
-Mezarda bile var çiçek, beni neden sevmedin?