m
Mitoloji - Fantastik
0 üyeOdin, Vili ve Ve, dev Ymir'i öldürdü. Öldürülmesi gerekiyordu. Alemler yaratmanın başka yolu yoktu. Bu her şeyin başlangıcıydı; ölüm, tüm yaşamları mümkün kıldı.
Sayfa 27Kitabı yarım bıraktı
Gökyüzüne bakın: Ymir'in kafatasının içine bakıyorsunuz işte. Geceleyin gördüğünüz yıldızlar, tüm kuyruklu yıldızlar ve kayan yıldızlar Muspell'in ateşlerden sıçrayan kıvılcımlar hepsi. Peki ya her gün gördüğünüz bulutlar? Ymir'in beyniydi bir zamanlar, şimdi bile neler düşünüyorlardır kim bilir?
Sayfa 28Kitabı yarım bıraktı
"Sakın onunla cüretkâr konuşma," diyerek beni uyardı. "Yoksa bu orman hepimize mezar olur."
Dilimi Gorgonlar yutsun ki kesinlikle öyle bir niyetim yoktu. Şimdiye kadar pervasız davrandığım anlar olmuş olabilirdi ama gerçek tehlikenin karşısında ben bile susmayı bilirdim.
Karr, bana yaklaştığında ayağa kalkmam için bana elini uzatacağını düşündüm ama öyle olmadı. Yere çökerken güçlü elini omzuma bastırıp yerden kalkmama engel oldu. Kızıl gözleri parlarken suratında rahat bir ifade vardı. "Öğrenmen gereken ilk şey düştüğünde tek başına ayağa kalkman gerektiği. Sparta'da askerlere ilk olarak nasıl kolayca kalkacakları şekilde düşeceklerini öğretiriz."
Ağzımda en az Farah'ın surat ifadesi kadar acı bir tat belirdi. "Düştüğünde şehir, ölecek ilk önce ihanet edenler. Öfkeyi kendine siper eden Tanrıça, bedeli kanında bulacak. Dikilecek cesedi en tepedeki nadide yere," derken bütün zehrimi akıttığımı hissettim. Sabah ayin sırasında gördüğüm kehanet şimdi anlam kazanmıştı. Bu sefer yalan söylemiyordum, bu kehanet bana geldiğinde anlam verememiş olsam da onun aslında Farah için olduğunu şimdi anlayabiliyordum.
Farah anlamayarak suratıma baktı. "Sen bana ne söyledin?"
"Bir kehanet seni kaltak," dedim öfkem ağzımın içinde birikirken. "Az önce şehir düştüğünde geberip gideceğini söyledim sana."
Atana ☆•°
Gözlerini kapatıp rüzgarı dinledi. Öten kuşların cıvıltılarını aşağıdaki sazlıkların çıkarttığı hafif ıslık seslerini duydu. Düşünüyordu sadece düşünüyordu. Benliğinin, nehre düşen bir dal parçası gibi süzülmesini bekliyordu.
Neyi veya neden düşündüğünün bir önemi yoktu.
Önemli olan tek şey zihnini serbest bırakmaktı.
Sayfa 17 - ElpisKitabı okudu
