Dilâra
@libraryofdilara
"Oku, şayet sana içli bir yürek lazımsa..."
English Teacher
Gaziantep
338 okur puanı
Ağustos 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
İnsan hayatı denen bu yolculukta benim bulduğum en iyi nevale kitaplardır.
Sayfa 224
Bir kitabı okumaya başladı
Bir kitabı yarım bıraktı
Okur Takip Önerileri
Bir kitabı okumaya başladı
Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur:
Kime bir nimet verilir de şükreder, verilmediğinde sabreder, zulme uğradığında zulmedeni bağışlar, başkasına zulmeder de peşinden istiğfar ederse işte gerçek güven bu gibi davranışta bulunan insanlar içindir, hidâyete erenler de onlardır.
Sayfa 636
Bir kitap okudu
119 syf.
10/10 puan verdi
İyi ki, diyorum, iyi ki bazı şeyler değişmiyor. Hep öyle kalıyor. Ben onları nasil iyileştirdiysem öyle.
Sayfa 108
Bazen öyle oluyor. Insan kabuklu böcek gibi bir şey. Baktı dışarısıyla baş edemiyor, kaçıveriyor içeri.
Sen ne kadar kaçsan da, ıskalasan da, görmezden de gelsen, kafanı kuma da gömsen, kalbine kilit de vursan, hayatın sana bir diyecegi varsa, sinsi sinsi bekliyor sırasını, yıllarca. Öyle sabırlı. Öyle fil hafızalı, öyle unutmuyor hayat. Sen sabaha kadar unuttum diye sağalt ruhunu. Gömdün san. Defter kapanmayinca kapanmıyor.
Sayfa 100
Kendini bırak canı nasıl istiyorsa öyle hissetsin. Düş artık kendi yakandan.
Sayfa 86
Tazecik bir ilkokul öğrencisiyim. Bembeyaz defterlerim var. Renk renk kalemlerim. Aklımı başa sarıyorum. Sıfır noktasına. Baştan öğretiyorum abeceyi. Yeni cümleler kurmak ve bazen devirmek için o cümleleri izin veriyorum kendime. Düşmek de var, sonra kalkmak da, yorulmak da, kırılmak da, ben artık yokum demek de. Hepsi dahil oyuna. Miziklanmak yok. Orman sonsuz. Ve hiçbir ağaç daha mükemmel değil diğerinden. Her şeyi kapsayan bir tamam duygusu. Bütün kusursuz. Bazı şeyler tuhaf. Bazı şeyler karın ağrısı. Yolda her şey kabul. Ne kazanmak var ne kaybetmek. Her şey olduğu kadar.
Sayfa 84
Beklememeyi öğretiyorum kendime. Kurmamayı, hayatın işine karışmamayı bazen. Yarının kestirilemez hallerine önceden isim takip da, kosullamamayı kendimi.
Sayfa 83
Evet, her şey uzaktan güzel. Evet, her şeyi özlemek güzel. Ve galiba, dedikleri kadar var, nereye gidersen git kendini de götürüyorsun yanında ve beraberinde bütün hiyarliklarini, bütün rezilliklerini, bütün pişmanlıklarını.
Sayfa 82
Bazen gitmenin mi, yoksa kalmanın mi daha zor, daha hüzünlü, daha çekilmez olduğunu anlamamız için hayatın bize bunu bilhassa yaptığını düşünüyorum. İki seçeneğin de kurtuluş olmadığını anlamamız için.
Sayfa 82
Oysa artık bir limana sürüklenmek istiyorum. Kök salmak istiyorum. Bir yerde ya da birinin yanında biraz olsun kalabileceğime inanmak istiyorum. En azından kafamın içinde bazı şeylerin akmadan öylece kalabildigi, dışarıda son sürat değişen manzaraya inat, içeride, bazen çok derinde, kaçıp sakinledigim bir bahçe bulmak istiyorum. Zamanın gülünç bir detaya dönüştüğü o bahçede, ağaçların bilgeliğine falan ulaşmak istiyorum. Kayaların, dağların, denizin ne olsa sarsilmayacak gibi görünen bütünlüğüne kavuşmak. Yalnizligin o kadar da yalnız bir şey olmadığı, tek başına da olsan evrendeki her şeyin bir parçası olduğunu önlenemez şekilde hissettiğin, bir ağacın gövdesi neyse, benim de tam olarak o olduğumu, o kadar olduğumu, daha fazlası olmadığımı iyi bildiğim bir bahçe.
O bahçeyi bekliyorum hevesle. Bu şeyden inip durmak istiyorum. B noktasını unutmak, A noktasını da unutmak ve indiğim yerde kendimle buluşmak. Bir bahçeye kavuşmayı beklemek ne tuhaf...
Sayfa 79
Bir şeylerin olmasını bekliyorum sanki bir yandan. Bir şeyler olsun. Hikâyenin akışını değiştirecek bir şeyler. Hayat her şeyi benden beklemesin istiyorum.
Sen olsan kendimi bu kadar dediklememe kizardin kesin. "Bu kadar düşünme allasen, biraz sürüklen" derdin. "Bakalım seni nereye taşıyacak, bir dur, çırpınma artık" derdin. Hiç şüphesiz hak verirdim sana ama durmanın, yani öylece durmanın, kendini suyun üzerine sırtüstü bırakmanın hiç de kolay olmadığını bilirdim, denemişligim ve dibi boylamisligim çoktu.
Sayfa 78
Bir şeylerin içinden akıp gidiyorum. Hikayelere şahit oluyorum ama içlerinde kalamıyorum. İlk rüzgarda ucuverecek kadar bağlı değilim hiçbir yerde. İki ayağımı basacak bir zemin yok altımda.
Sayfa 77