Kendi olarak, sana gelen
sana gereksinimi olmadan, seni isteyen
sensiz de olabilecekken, senin ile olmayı seçen
kendi olmasını, seninle olmaya bağlayan
O, işte...
"İnsan ne yaşarsa yaşasın en çok kendi etkilenir. Üzgün olduğunuz zamanlarda birileri gelir ve sizi anladığını, en az sizin kadar üzüldüğünü söyler, külliyen yalandır bu. Hiç kimse sizin acınıza sizin kadar üzülemez. Aynı şey mutluluk için de geçerlidir."
Tutunamayanlar'da; "kollarımı açıp tüm insanlığı kucaklıyorum." diyen Oğuz Atay
tehlikeli oyunlarda ; "bütün dünyayı kucaklamak isterken, neredeyse bu dünyanın altında eziliyordum" diyerek umudunu kesmişti insanlardan.
Bu hayatın en yorucu vazgeçişidir.
İnsanoğlunun bu hastalığı o kadar üzücü ki! Sıradanlığını yaldızlı yalanlarla gizlemeye çalışması, iki boyutlu basit ruhunu üç boyutlu bir labirent gibi göstererek pazarlaması o kadar üzüyor ki beni...